112. bunlar burda söhbətləşməklərində olsunlar mən sizə kimdən danışım adaya burnu belə qanamamış düşən limidusun canbratı olmuş naildən.
nail artıq hər şeyi yaxşıca analiz etmişdi. heç kimlə danışmırdı, heç kimə bir kəlmə söz demirdi. gecə saatlarında limidusla danışır, içini boşaldırdı.
məzi və ayxan kortis səs eşitdilər. hamı ac idi və sakitcə deyinməklə başlayan mübahisələr artıq səs küylü hay-həşirə çevrilmişdi. bu onun yaxasından yapışırdı, o buna söz soxurdu, bu onu təpikliyirdi , o biri yanındakın döyürdü, biri qatıq qaradı blyat deyirdi, digəri sözünü kəsib "ala məsələ qatığın ağ-qaralığında deyil məsələ sol daşşağımın sağ daşşağımdan aşağı olmasıdır". elə bunu demişdi ki, adanın həkimləri olan şirqan və bill out qaqaşın köməyinə çatdılar. bütün bu qaçhaqovda anqırt ortaya gəlib "nənəvizi sikim" deməklə ortaya səssizlik çökdü. və sözünə davam etdi. bəli nənəvizi sikim. amma xaiş edirəm bunu nənəvizə söyüş olaraq qəbul etməyin. heçkimin mənəviyyatını alçaltmaq kimi bir fikrim yoxdu dedi və balıq tutmaqçun sahilə qoyduğu qırmaqlara boylandı. qırmaqlar laxlayırdı. görünür balıq ovlanmışdı. balıq ovladığını sezdi və yenə sözünə davam etdi. nəysə nə desəm onsuz da bir yerinizlə anlıyacaqsız siz. mən gedirəm dedi və sahilə tərəf gözdən itdi.
gənc və şəlalə isə bütün günü danışıb gülüşürdülər meşənin dərinlikərində. birdən səs eşitdilər. xışıltı ilə başlayan səslər artıq böyüməyə başladı. ağacın başından adanın yerlisi olan biri tullandı. başında lələklər və əynində incil yarpağından tuman vardı. qəbilə başçısı idi. şəlalə və gəncin vidindən anlamışdı onların gəlmə olduğunu. bu səhnə qarşısında şəlaləgil donub qalmışdılır. gənc "bizi yemə, qaqaş" dedi və şəlalənin arxasına keçdi. qəbilə başçısı mövzuya girişdi. "adınız nədir?" deyə təmkinli bir formada şəlaləgilə səsləndi. şəlalə özünü və dostunu başçıya tanıtdı. başçı isə mənim adım krişnadır dedi. niyyəti pis deyildi. onlara kömək etmək istəyirdi. meşənin dərinliklərində biraz söhbətləşdilər. krişna onlara adanı az-çox tanıtmaq istədi. bax ora banan meşəsi, bax ora ananas şəlaləsi, bax ora meymunlar cəngəlliyi, bax o tərəf isə dərin mağaraları olan keçilməz yerdir.
limidus insanların aclığını başa düşür və bir çarə qılmağa çalışırdı. qısa müddətdə dost olduğu rampi adlı qızla müzakirələr aparırdılar. samalyotdan qalan 1-2 qutu yemək var idi. lakin bu adadakılara çatmıyacaqdı. ona görə qənaət lazım idi. məzi bunların müzakirəsini görüb kömək etməyə çalışdı ki, bəs oturmuşdumdivanda... elə bu an rampi və limidusdan şilləni yedi. kor peşman dala qayıdan məzinin şillədən sonra sanki beynində bir çınqıltı yaranmışdı. şəlalə yoxdu. anavı.. deyərək şəlalənin dalıyca qaçdı cahamatın içinə. az gəzdi, çox gəzdi, dərə-təpə düz gəzdi amma şəllini tapa bilmədi. kimnən soruşdusa "o viddə qız görməmişik" dedilər. ümidini itirmişkən camaatın uşağı ona yaxınlaşaraq şəlalənin yerini bildiyini söylədi və barmağıyla meşəni göstərdi. get tap oralarda olacax səhərdən sənnən məzələnir o gijdıllax qız. bu söyüşün qarşısında məzi camaatın uşağına söz deməyə götü çatmadı. nəysə... dedi və meşəyə yollandı..