26. məni nostalji abu-havaya salan bir oyundur. 1990-ci illərin ortaları, çətin həyat şəraiti, kirayə qaldığımız evdə soğanı biraz közərdib yeməyin verdiyi dəlisov xoşbəxtlik və atamın qonağları ilə birgə qış gecələrinin əvəzolunmaz aktivliyi olan şahmat oyunu, mamamın cavid (ad şərtidir) gözün yumulur gəl yat balam deməsi və mənim əslində sadəcə əgər mümkündürsə bütün orqanlarım arasında həmin an tək aktiv olan dodağlarımı tərpədərək, yox, şahmata baxıram deməyim-yəqin xatirərələr olmasa bərbad olardı hər şey. bu oyunu mən atamın oyununa baxıb götürməyim, sonradan avara məhlə uşaqlarını hətta bacıları ilə birgə bizə çağırıb onlara bunu öyrətməyim, sadəcə məşq üçün müəllim yanına gedəndə müəllimin bütünhamı ilə 2 top və vəzirini çıxardıb oynayıb da, sıra mənə gələndə full heyətlə oynayıb yenə də uduzması-mənə elə gəlir varlı olsam hər şey fərqli olardı bu mənada. bəlkə də şahmatı ona görə insanlara öyrədirdim ki, sanki onlarla keçmişimi bölüşürəm. mənə elə gəlir bəzən istedaddan çox yaşadıqlarımız həlledici olur. çünkü mən bu yazdıqlarımla şahmat oyununda istedadlı biriymişəm kimi görünə bilərəm. lakin bizim ailənin daha bir nümayəndəsi bacım belə təhsil müəssisələri arasındakı bakı çempionatının qalibi olanda başa düşdüm ki, şahmat mənim üçün sadəcə oyun deyil. o həm də mənə bəzi şeylərin sadəcə yaşanaraq qazanıldığını öyrədən bir nəsnədir.