25. dünyanın ən pasifizə olmuş inqılabı gandhinin imzasını daşıyır. modern dünyanın isə son illər görmüş olduğu ən passiv dirənişi gezi parkıdır və o dirənişin üstündən bir il ötür. gandhi ilə başlamağıma səbəb əbəs deyil: gandhi keçən ilin bugünü taksim gezi parkının ətrafında sadəcə gəzişməklə kifayətlənsəydi belə, orada qurulan kitabxandan, kommunaya, bütün insanları alqışlayardı. ən azından belə fikirləşirəm, haqqsızamsa gandhi yuxuma girsin.
orada inqılab baş vermədi. əslinə qalsa inqılab üçün münbit şəraitdə yox idi. lakin bütün bunlara baxmayaraq xalq xarakteristikasını ifşa edərək küçələrə axışdı. üsyanın aid olduğu küçələrdə, illərdir içlərinə çökən nifrəti qusdular. bu nifrət mənə, bir kişinin bakirliyini itirməsi kimi gəlirdi: kişilər ilk sevişmələrini xatırlasınlar. yaşam o orqazmdan sonra yeddi-səkkiz dəqiqəlik belə olsa insana xoş görünür. problemlər həllini tapır. üstünüzdən yük qalxır. və bütün o an hiss etdiklərinizin gezi parkı dirənişini təmsil edən hisslərlə əlaqəsi var.
orada hökümət istefa vermədi. amma silahsız və tanımadıqları adamlarla dövlətin geri addım atmasını reallaşdırdılar.
orada ağaclar da kəsilmədi. lakin, bütün dünyanın naturalistləri və bitkiləri bağışlasın; orada ağaclar heçkim vecinə deyildi. bu vecsizlikdə haqqlı idilər. təbiət bir insan üçün nə vaxt birinci problem sayılmalıdır? bütün həyatını hardasa stabil hala gətirdikdən sonra. dövlət şəxsi həyatına qarışmadıqdan sonra. haqqları əlindən alınmadıqdan sonra. bütün bunlardan sonra ağacların hüquqlarını qorumaq gücünə qovuşardılar. lakin, ağacları da, özlərini də müdafiə etməyi bacardılar. pis vəya yaxşı? nə dərəcədə fərq edir?
bütün o tarixin üstündən bir il keçir. 2013ün mayı və iyunu türkiyənin küçələrə aid tarixidir.
bunu isə heçbir iqtidar silahı, polisi, kitabı, mediası dəyişdirə bilməyəcək.