14. nə qədər qızsanda, küssən də onlardan nifrət edə bilmirsən. yəni uşaq vaxtı hamımızda olub, valideyn tərəfindən danlanan kimi vecimizə deyilmiş kimi qaçıb bir küncdə ağlayıb onlara nifrət bəsləmişik və heç vaxt birdə onları sevməyəcəm deyə özümüzə söz vermişik amma bir saat keçmədən yenə onları qucaqlayıb o əvəzolunmaz ətirlərini içimizə çəkmişik. əslinə qalsa bir çoxları kimi mən də ağlım kəsən yaşa qədər baba və nənəmin yanında böyümüşəm. babam vəfat etməsəydi bəlkə də indiyə qədər onun yanında yaşamış olardım. evin ilk nəvəsi olduğum üçün necə deyərlər kişi mənimlə nəfəs alırdı. valideyn olaraq mən hal-hazırda ata, anamı deyil, babamla nənəmi görürəm. nəysə valideynə nifrət səbəblərindən çox kənara çıxmayım. bir dəfə babamı necə oldusa əsəbləşdirdim. hardasa 4-5 yaşım olardı. kişi həyatında ilk və son dəfə mənə əl qaldırdı. indiyənə kimi yadımdadır solaxay olduğu üçün silləni tam sol yanağıma ilişdirmişdi. o an heç ağlamamışdım. düz babamın gözünün içinə nifrət dolu tərs baxışlar atıb qaçıb qarajda ağlamışdım. çünki heç başa düşə bilmirdim məni bu qədər sevən bir insan, mənimlə nəfəs alan insan necə ola bilər ki, məni vursun?! bəlkə də ərköyünlükdən belə düşünmüşdüm, hələ də bilmirəm. və hər dəfə xatırladıqca məni böyüdən, tərbiyə edən o baba üçün çox darıxıram. çox duygusala bağladım nəysə keçək bizim cəmiyyətdə valideynlərin problemlərinə. birinci onu deyim ki, uşaqlara mədəni cəmiyyətdə davranış qaydalarını öyrətmək ən böyük əksikləridir bizim əksər valideynlərin. tərbiyə ailədən başlayırdan yola çıxaraq demək istəyirəm ki, sən əgər bir valideyn olaraq övladına davranış qaydalarını, düzgün dost çevrəsi edinmə yollarını, etika, estetikanı düzgün təbliğ edirsənsə o uşaq tam yetişəcək. belə bir ata sözləri var ki ''nə tökərsən aşına, o da çıxar qaşığına.'' böyüklərin isə uşaqlardan öyrənəcəyi üç şey var ki, onlar səbəbsiz xoşbəxt olmaq, daima etməyə nəsə tapmaq və inadkar olub dirəşmək. sonda onu da deyim ki, mənim üçün valideyn uşağı dünyaya gətirən deyil, onu tərbiyə edən, düzgün yetişdirən insandır