117. əslində məzahir aldanmışdı. həyatın bir dəfə olduğunu istədiyi kimi yaşamalı olduğunu unutmuşdu, abinin dindən danışıqları məzahiri gijdıllaq eləmişdi. ağlında tək fikir var idi "görəsən namaz qılsam sxoy vurmaq günah olacaq?" bu sualı çox fikirləşdi məzi. bir sağ əlinə baxdı, bir aşağıya. onsuz da qız tutmağı bacarmayan məzi dini seçsə idi özü-özünü tək zövqündən məhrum etmiş olacaq idi. bu fikirlərə getmişdi ki, birdən əlqismətin abidən namaz qılmağı öyrədən vərəqi aldığını gördü. çox az qalmışdı, maksimum 5 dəqiqəyə məzahir dindar olacaq idi. soyuq tərlər axmağa başladı məzidən. sıxıldı, yenə əlinə baxdı və sonunda fikirləşməyi buraxıb hərəkət eləməyə qərar verdi. əsəbi şəkildə ayağa qalxaraq abiyə "abisi sən öz kayfıva görə danışmağva bax mən gedirəm. bu həyat bir dəfə verilir mənə və mən qız tutmaq yolunda ilk addımı atmağa gedirəm. məni bu yoldan sən belə döndərə bilmərsən, di davay." dedi və əlqismətin dinə bağlandığını görüb onu da sikdir eliyərək qapıya doğru irəlilədi. tam çıxacaq idi ki, abiyə dönüb " gijdıllaq blə yaxşı dindarın araz kafedə nə işi var, adam kimi yer tapmadın ə" deyib qoydu üstünə. qaçmağının səbəbi də qorxaq olması idi, döyülməkdən çox qorxurdu artıq. qaça-qaça tatoo vurdurmağa yollandı, məzi bu yolda qərarlı idi o qız tutacaq və onu əmişdirəcək idi. nizamidə bildiyi bir tattoo salonu var idi ora getmək istəyirdi. yolda bir kələ kimi qaqaşdan "tatu döymə salonu"nun harda olduğunu soruşdu, qaqaş da "mən nə bilim gijdıllaq" deyib yoluna davam elədi. məzinin başı üçün deyildi qaqaşa cavab qaytarsın, çünki qaqaş gəzən şkaf idi. soxub içinə düz yoluna davam elədi. bu səfər də bir qıza soruşdu, ancaq qızın cavabı da ürək açıcı deyildi. klassik azəri qızının verə biləcəyi cavabı "get anannan bajınnan soruş" cavabını eşitdi. sikim bu mentaliteti deyib sikilmiş yoluna davam elədi. axır ki, gəlib tatu döymə salonuna çatdı.