13. söhbət azərbaycandan gedirsə, dəstəklədiyim fikir.
dostum demişdi ki, bir şəhəri yaşanacaq edən onun abidələri, küçələri, tarixi, havası və s. deyil, onun insanlarıdır. nə qədər haqlı olduğunu ölkədən çıxandan sonra gördüm.
dünən tedx-di nədi bilmirəm, çox yaxın bir insanımın orada çıxış edəcəyi barəsində danışırdıq və link göndərdi mənə, köhnə toplantılardan çəkilmiş. yarım saata yaxın o şəkillərə baxdım. insanların üzlərindən özündən razılıq, pislik, təkəbbür yağır, heç birinin xoşbəxt olmadığına adım kimi əminəm. rahat görünmək istəyib gülünc olanlar, marjinal görünmək istəyib kloun olanlar... qızlar oğlan tutmağa, oğlanlar qız tutmağa gəlib. o qədər insan içində heç biri zərrə qədər səmimiyyət bağışlamadı mənə. bu da bizim oxuyanlar, intellektuallar.. rusca danışmağı, makyaj etməyi, maşın sürməyi səviyyə kimi görən yazıqlar.
dərk elədim ki 1 il ərzində sinir sistemim nə qədər sakitləşib. burda da bir çox problemlər olmasına baxmayaraq, ən azından ətrafda gülən, səmimi, xoşbəxt insanlar görürəm. istədiyin hər hansı biriylə heç çəkinmədən kontakta girib söhbət edə bilərsən. heyvanları sevirlər. çiçəkləri, bitkiləri sevirlər. heç kim heç kimə təkəbbürlə baxmır. hamının geyimi demək olar ki eyni standartlardadır. heç kim üzündə bir ton makyajla, hündürdaban ayaqqabıyla dolanmır. havalar azca isinən kimi yemək götürüb ucsuz-bucaqsız parklarda uzanır, kitab oxuyur, qrill edir, içirlər. onlara baxıb sənin də kefin açılır. azərbaycandakı təkəbbürlü üzlərin birisi belə burada yoxdur. nə qədər də pis olsalar belə, bizim qədər ola bilməzlər. ömrümün sonuna qədər azərbaycana qayıtmamaq kimi bir bədəl qarşılığında burada daimi yaşamaq mümkün olsaydı heç düşünmədən qəbul edərdim.
sözügedən cümləni dəstəkləyən insanlar əlindən gələni edib çıxıb getsinlər deyə düşünürəm. yalnız bir halda ki, gedəcəkləri yerə uyğunlaşsınlar.