11. mən özünü heç bir sikimdə tapa bilməyən zeppelinin maraq saldığı alınması üçün də yay boyunca götünü dağıtdığı sənət olan rejissorluq sənətinə özümdə qurduğum psixoloji üsul.

tanımda da dediyim kimi özümü bu işə adamışam. həmişə fərqli fərqli peşələrə marağım olub. djlik etmişəm, hackerlıq etmişəm, pianino çalmışam, nəm ala qanmıyan vaxtlarımda bir pox yediyimi zənn edib çat zad yığmışam. amma heç birində rejissorluq üçün çalışdığım göt qoyduğum olmuyub. anlayın yəni necə ümidli, rəqabətcil olduğumu.

mövzüya qayıtsaq ilk profesional qısa filmim haqqında oynayacaq aktyorlarla evdə idealar irəli sürüb mübahisələr etdiyim vaxtda hansıki bu da 15-20 dəqiqə əvvələ rast gəlir. özümə ən yaxın bildiyim ev yoldaşım gəlib hamının içində mənə:
-sənə bir şey diyim ama incimə
+yox ala, de
-sənnən rejissor çıxmaz
+ haha, niyə?
-yox ətağa ciddiyəm çıxmaz
+hardan belə bir qərara gəldin?
-gördüklərimdən
+sən nə görmüsən ki mənim heç bir ciddi işim yoxdu hələ? harannan fikirləşdin bunu?
-sikimdən

dedi və getdi. mənim ən yaxın bilib həmişə arxamda olacağını düşündüyüm tək insan da bunu etdi. heç kimi qozdamıyan mənə bu çox ağır gəldi. əl çəkdim bu söhbətdən. deməyin e necə sevirsənki bir adamın sözüynən fikrivi dəyişirsən. o elə deyil.

filmdən anlayışı sadəcə slow motion yumruq, silah atəşindən, karizmatik aktyorun siqaret tüstüsü buraxmağından, finalında anidən aktyorun ölməyindən olan bir adamın bunu deməsidi söhbət. qayıdıb deyə bilərdim ona hər şeyi. üzünə vura bilərdim. solyarisdən sıxılıb mission impossible izləməyini, shiningdə yox dabbedə gərilməyini, belluccinin təcavüz səhnəsindən kayf tutmağını, enter the voidə bunu mən də çəkərəm də ala deməyini üzünə vura bilərdim. amma eləmədim.

entryim 5-10 dəqiqə əvvəl də qurtara bilərdi amma gəlib mənlə heç nə olmamış kimi siqaret çəkib hıçqırığından danışmağına qulaq asmalı oldum.

heç kimin həvəsini, motivasiyasını qırmayın. insanlığınız olsun.