114. uşaqlığımla bağlı her an her saniye acı xatiredir zaten. yetimler evinde böyüdüyüm üçün heyat mene uşaqlığın qayğısız sergüzeştlerini sunmuyub malesef.neynek her kesin bir rolu var heyatda, her kes üçün bir ssenari yazılıb biz ise oynamağa mecburuq...yadımdadı ki bir ifrite baxıcımız var idi. bir defe yemekxanada qezayla podnosumu düşürdüm yemeyim yerle yeksan oldu, o anda herkes dayanıb mene baxır ve maraqla ne olacağını izleyirdi ve ele bu anda hemin o ifrite gelib mene möhkem bir sille yapışdırdı. hemin gün yemeksiz qaldım.çox pis olmuşdum, ölmek istedim.ne qeder lazımsız, heçkim ve heçne olduğumu hiss etdim. her şeye ve her kese nifret etdim.bunu men istemedim onlar istediler. men sevgimi paylaşmaq istediyimde, onlar mende yalnız kin axtardılar. men normal idim onlar ise zorla mende anormallıqlar axtarırdılar ve mende o cür oldum. sakit idim, hiyleger zenn etdiler, kövrek idim artist zenn etdiler. sonuc. men oların tehminlerini doğrultdum, onların zenn etdiklerine çevrildim. sağ ol sözlük yarama duz sepdin.

(bax: həyatdan bir anda soyudan şeylər)