4. #1 "zerkalo"
kameranın tənha evdən sonsuzluq metaforası təbiətə (meşəyə) tərəf uzaqlaşması (geriləməsi) bir daha geri qayıtmayacaq keçmişə ithaf edilmiş, kinematoqrafiya tarixinin ən hüzünlü texniki səhnələrindən biridir.

#2 "dogville"
insanın ən qədim və köhnə olduğu ölçüdə də güclü instinkti, öldürmə istəyi, dogvillein final səhnəsində mənəvi orqazm həddinə çatır. başa düşülür ki, şərtlər və tələblər münasibdirsə, öldürmək qaçınılmazdır. gracein (nicole kidman) qərarıyla güllələnməyə məhkum olan dogville sakinləri, bir intiqam hekayəsinin tamaşaçı "qələbəsiylə" sonlanır. trierin dogvillei yandırmağa qərar verdikdə o məşhur gülüşünü yadıma salıram.

#3 " krótki film o zabijaniu"
hətta kieslovski reportajlarında ifadə edir ki, o son səhnəni çəkib qurtarmaqda çətinlik çəkirdik; bütün komanda dövlətin edamı qarşısında - bu fiction olsa belə - göz yaşları və emosiyalarını saxlaya bilmirdi. doğurdan da haqqlıdır ustad, yüz illik yeddinci sənət hələm hələm belə ağır səhnə yaşamayıb, görməyib.

#4 "psycho"
come on, o gülüş kimləri az da olsa otağa nəzər yetirməyə vadar etməyib?

#5 " close up"
makhmalbafın idarəsindəki velosiped kino tarixinin ən lirik finallarından birini yaradır.

#6 "breaking the waves"
#133818
göylərdən yerə səslənən çanların orkestral sədaları altında bütün günahlar əhv edilir.

#7 "the return"
isa metaforu ata, az yaşlı oğullarının olan qalan gücü hesabına ölü bədəniylə evə qayıdır. lakin təbiət onu aid olduğu yerə qaytarır. zvyagintsev şedevr yaradıb.

#8 "a clockwork orange"
alex, dövlət (sistem) tərəfindən "tərbiyyələndirilmiş" dostları, ailəsi və ümumi cəmiyyət panaroması nəznində, cəzalandırılır.

#9 " o melissokomos"
yunanlı kino şair theo angelopoulos bir daha öyrədir ki, insan sevib, dəyər verdikləri tərəfindən "sancılmağa" ən yaxın varlıqdır.

#10 "blow up"
nə mən yazım, nə siz bu zövqdən məhrum olun; aha, o qədər.

#11 "dancer in the dark"
qadının "qurban" motivində çox az film dancer in the darkın (şübhəsiz ki björk)ün də final səhnəsindəki faciəyə yaxınlaşa bilib. gözəl olanın içində gizli yuxuya getmiş çirkinliyi ifşa edir von trier.

#12 " the passion of janna d"ark"
artıq razılaşılır ki, kino tarixində janna d"arkı ən gözəl ifa edən aktrisa (ironiya: bu onun tək filmidir həmçinin) maria falconettidir. bədəni yandığı vaxt, bütün insanlıq günahları çiyinlərimizə yüklənirdi.
və bəlkə də von trier dreyerin yüklədiyi bu günahı, breaking the waveslə çiyinlərimizdən uzaqlaşdırır.

nisbi və ilk ağla gələnlər kateqoriyasından, arxivə ithaf edilir.