1997-ci ildi. ölkə müharibədən təzə çıxıb, qıtlıqdı. zatən ata da müharibənin tamam axırlarında yaralanıb deyə qayıtmışdı bakıya. işsizlik və kasbçılıq xirtdəyə kimi çatıb. biz də yataqxanada qalırıq. evdə yeməyə heç nə qalmamışdı deyə anam bizi tez yatırtdı ki, ata gəlib bizim ac olduğumuzu görsə lap pis olacaq. təbii ki, aclıqdan heç birimiz yata bilməmişdik. səhərə kimi üçümüz də yatmasaq da, bir kəlimə kəsməmişdik. həyatımdakı ən ağır günlərim uşaqlığımın ən yaxşı dövrlərini beləcə məhv etmişdi.