24. həm sünni həm də şiə qaynaqlarında fərqli formada təqdim edilən ama mahiyyətcə fərqli olmayan bir hadise var. demeli mehemmed peygember görür ki ölümüne az qalıb, xeste yatagındadı deyir elini çağırın ona vesiyyetim var. bu moment ömer özün atır ortaya ki o ne söhbetdü elahezret be san nıyə belə eledın bə niyə? neyse qoymullar kişi çağıra elini deyiller ne andıra qalmışın var deginen. indi ezizlerim iddialara göre orda elini çağırmaqdakı meqsedi xelifeliyi ona vermek imiş. bu tebii ki iddia olmaqla beraber şielerin qığılcımlarının atıldığı olaydır islam tarixinde. neyse sora ebu-bekr olur xelife hami biat eliyir birce dene eli elemir deyir qaqa o xelifeliyi emoglu maaa veresiydi men seni hərrəmirəm. arvadı şielerin diliyle desek fatimeyi-zehra anamız lori dilde fatma xala deyir ki ade nöş sen dura dura dedemin xilafetine ebu-bekr geldi heeee bu meqamda gelin-baldız davası da qızışır oralarda. ve bu dünyada üstün şexsiyyetlerine göre allah terefinden cennetle müjdelenmiş 10 sahabeden eli-ebu-bekr arasında qeşeng dava düşür taxt üstünde. paahhoooo be bunlar en ülvi duyğuların, şexsiyyetlerin yiyesiydiler. belece bu indi esasen de nardaranda cox olan ozun zencirriyen vehşilerin temeli atılır. he nese sehvim varsa men de ilahiyatcıların yalançısıyam, xoş onların çoxu yalançı olur da neyse.
umbaylamoooonn