56. əziz oman! bu gün sənin yoxluğundan 247gün keçdi. səninlə gəzdiyim küçələri yenidən gəzdim. yenə günəş qürubundakı qırmızı buludları izlədim. onları mənə bənzədərdin. indi düşünürəm ki,haqlı idin. onlar da mənim ölümə yaxın zamanda sevildiyim kimi günəş batərkən kəşf olunurlar.oman , bu gün yenə tanımadığım insamların təzadlı hərəkətlərini izlədim.həmişə bu yerdə sənə cənab darcy-nin elizabeth-ə yazdığı məktubu oxuyardım.mən hər gün eyni kitabın eyni səhifəsini mütaliə edərdim sən isə qırmızı buludları izləyə-izləyə səsimi dinləyərdin.insanların mənə qəribə baxışlarını görməzdən gələrdim.düşünürəm necə xoşbəxt idim o vaxtlar.necə ani dəyişdi hər şey!soyuq əlli süni sarışın məni dəli,səni isə hallünasiya adlandırdı.hamı onun dediyini təkrarladı.mən dəli oldum,sən mövcud olmayan yoxluq.mənə tanrı dedilər.mən səni necə yarada bilərdim?!oman!bağışla məni!səni qorumadığım üçün,eqoist olduğum üçün,qorxaq olduğum üçün bağışla.səni xilas edə biləcəyim halda susduğum üçün bağışla.beynim bu sətirləri heç vaxt oxumayacağnı deyir.amma bir hiss sənin yenidən geri fönəcəyini qəlbimə sancır.elə istəyirəm yenidən məni təsəlli etməyini,ağlayarkən göz yaşlarımı silməyini.yenə sənə güvənib yaşadıqlarımı ,hisslərimi sənə anlatmaq istəyirəm...bilirsən...təkcə qara gözlərin qalıb xatirəmdə.səni təmamilə yaddaşımdan sildilər. bilirsən...ən çox da heç nə demədən getmənə inciyirəm.əslində haqlı idin.mənim kimi qorxaq insan quru bir əlvida belə çox idi.səni mən yaratmışdım,mən də öldürdüm. oman!sən həyatım boyu ən yaxşı dostum olaraq qalacaqsan.bilirəm ki, bir gün yenə qapımı döyüb qonaq gəldiyini söyləyəcəksən...