266. hazırlıq vaxtı bir qız var idi. aygün. çox xoşum gəlirdi, bəlkə də tarix fənnini sevməyimə, qəbulda 24 yazmağıma əsas səbəblərdən biri idi, aygünün gözünə yaxşı görünəcəm deyə oxuyurdum fənni elə, testlərimizi həmişə bir yoxlayırdıq, hazırlıqdan çıxıb facebook-da danışırdıq, lakin utancaq kimliyimdən dolayı heç bir vəchlə aygünə ondan xoşum gəldiyini deyə bilmirdim. yəqin ki, bilirdi o da. gözləyirdi, amma mən bacarıqsız bir ergen idim və bu işi elə hey uzadırdım. universitetə girdik, bütün gözəl qızlar kimi o da dillər universitetinə qəbul olmuşdu, mənim üçün bdu maraqsız idi, aygün idi maraqlı olan, yenə yazırdım bütün gün, könlüm də rahat idi ki, dillərdə oğlan zad elə çox deyil, aygün mənim olaraq qalacaq, indi yazacaqlarım baş verməsə bəlkə də mən hələ də sevgi elanı etməmiş aygünə yazmağa davam edirdim. tez-tez görüşürdük də aygünlə. təzə açılmış park bulvar idi sevimli məkanımız da, ona ali-ninoda kitablardan danışırdım, həmişə də bir kitab verirdim, oxuyub qaytarırdı. bir gün aygünün artıq mənə gec cavab yazmağa başladığını gördüm, özümü sındırmırdım, amma bu həyatda da ən qəbul etmədiyim şeylərdən biri kiminsə mənlə etinasız danışmasıdı, sadəcə mevzü bahis aygün idi deyə bir təhər vicdanımı susdurur, bütün bu laqeydliyə baxmayaraq aygünə yazmağa davam edirdim, və bir gün aygün mənə ümumiyyətlə yazmadı. 2 dəfə yazdım ayrı vaxtlarda, amma cavab gəlmədi. mən isə hər həftə olduğu kimi yenə getdim park bulvara. yox idi aygün, gəlməmişdi, depressiv modlara köklənib aygünü və ona verdiyim kitabı düşünürdüm, kitab mövzusunda dəhşət həssasam. günün müxtəlif vaxtlarında gah aygünə, gah da kitaba görə kədərlənirdim. növbəti həftə yenə getdim park bulvara. birdən onun səsini eşitdim. yadımdadı, mc-da sifariş verirdim nəsə, bütün səs-küy kəsildi park bulvarda, bircə aygün oldu eşidilən. döndüm, baxdım, eyni gözəllikdə idi. bəlkə də daha gözəl. özü də fərqli bir gülümsəmə var idi üzündə. nəsə deyəsən əlavə bir şey var idi ona xoşbəxtlik verən. mənə "gəl mənimlə, sənə sürprizim var" dedi. kitab da əlində idi üstəlik. nə sürprizi ola bilərdi ki. beynimdə min sual var idi, amma əsas aygün yanımda idi. bəlkə də bu 10 gün ərzində yalnız qalıb, ona sətiraltı göndərdiyim sevgi ipucularını tutub filan deyə xəyallar edir, sürprizini də bununla əlaqələndirirdim.
sürprizi nəydi? stolda bir qaqaş oturmuşdu. ibrahim. tarixdən bizimlə bir yerdə hazırlığa gələn ibrahim, mənim kimi avtobusla yox, öz maşını ilə gələn ibrahim. öz maşına ilə. ( qeyd: mətndə məntiqi vurğu bu cümlədədi) aygünlə sevgili olmuşdular. çaşdım birinci, çox xoşbəxt olun filan dedim, ibrahiminsə gözünün içi gülürdü, həmişə hazırlıqda dərsə zəif cavab verəndə o mənim gözümün içində olurdu bu gülümsəmə. ibrahim amma son zərbəni daha pis endirmişdi. aygün onun idi. mən yenə öz 346 nömrəli avtobusuma minib getdim, onlar da yəqin ki mersedeslə gedəcəkdilər.
5 il keçib bu hadisənin üstündən. bayaq evdə həmin kitabı tapdım. vərəqlədim, hələ də aygünün qoxusu qalır vərəqlərdə. ibrahim başqası ilə evlənib. facebook-da görmüşəm bu yaxında. aygün? o vaxtdan xəbərim yoxdur.