22. o qədər gözəl oyundur ki bildiyin həyatın əksini görmək olur balaca meydançada. ancaq oynamaqdan danışıram, izləməkdən yox. meydançadakı heç kimitanımasanız da iki saatlıq oyun sonrası oyundakı hər oyunçuyla bağlı olduqca samballı fikir formalaşır. bircə-bircə kimin necə iyrənc, axmaq, fədakar, özünüdüşünən, eqoist, nəzakətli, murdar, sadiq olduğunu görə bilirsiniz. və sırf bu gördükləriniz səbəbilə birinə nifrət də edirsiniz tanımasanız da. bəzən insanların necə axmaq olduğunu görüb başınızı divara vurmaq istəyirsiniz.
ümumiyyətlə futbol oynamaq çox gözəldir yenə də. insanın təkamüli keçmişindən gələn grup fədakarlığı və birlikdəliyi oyunda gözəl əks olunur. insana ikinsaatlıq bir məqsəd verir oyun. insan fədakar, alturist varlıqdır və komandanı xilas etmək xoşbəxt hiss etdirir insanı bir oyun belə olsa. komandanı xilas etmək üçün vuruşmaq, əks hücumda hücumdan müdafiəyə qaçan insanın sədaqəti idi bizim meşədə yaşayan atalarımızı həyatda saxlayan. və hücumda qalan, topu alan kimi qapıya gedən və komanda oynu oynamayan insanın eqoistıiyi idi meşə insanında ilk ortaya çıxan o murdar əlamətlər.
xüsusilə də həvəskar oyunlardan danışıram, xüsusi nizamın olmadığı və oyinçuların özlərinin qərar verdiyi sistem. bir məşqçinin olmadığı, iyerarxiyadan uzaq, tamamilə bir meşə insanı grupu kimi. biz hər bazar günü saat 6da oynayırıq, həm də hardasa 25 nəfər. aralarında başımı divara vurma dərəcəsinə gətirən murdarlar var. ancaq hər dəfə müdafiənin tam ortasında durub nə olursa olsun komandasını arxalayan, bütün gücü ilə bir dağ kimi dayanan o fədakar və sədaqətli insanlara baxıb özümü sakitləşdirir və gedib onları qucaqlayıram, rahatlaşıram.