34. çox çətin bir şeydir. uzun müddət görmədiyim ailəmi son bir ayda doya-doya gördükdən sonra bunu anladım. zibilə qalmış ölkənin bilet pulu aylıq xərcdən daha çox çıxır deyə adam gedəndən sonra gəlmək də istəmir. amma geridə buraxdığın insanlar adamı çox pis hüzünləndirir. gələn kimi rayona gedib babamın ad gününü qeyd etdim. mən orda böyümüşdüm. evin hər küncündə , hər yerində uşaqlıq xatirələrim yadıma düşürdü. anamın səsi, atamın qardaşlarımla az sega oynamağımızın qarşısını almaq üçün söndürdüyü işıq generatoru..hər şey. həyət, ev sanki küsmüşdü. əylənmirdi. bakıya gəldikdən sonra daha çox məşğul oldum , dost-tanış, qohum əqrəbə deyə-deyə 23 gün göz yuman kimi keçdi. getmək vaxtı gəlib çatdı. ən son anamla istanbulda sağollaşanda belə olmuşdu. özümü nə qədər sıxsam da , soyuq olmağa çalışsam da alınmadı. birdən tutan hıçqırıq yerini göz yaşına buraxmışdı. ondan sonra bir neçə ay özümə gələ bilməmişdim. o an yadıma düşürdü , kövrəlirdim. indi anamın qoxusunu qoyub gedəcəm. hansı ki, mənim üçün dünyanın ən gözəl qoxusudur. onun gülərüz üzü yadıma düşəcək. bu günə qədər nə ağrısı olubsa həmişə bizdən gizlədib. səsini çıxarmayıb. yenə çıxarmır. məni daha kövrəldir. digər tərəfdən 3-4 il əvvəl ürək əməliyyatı olan atamın gözyaşlarını görmək məni incidir. onsuz gəldiyim gündən bəri göz yaşları əksik olmayan atamla yaşadıqlarım deyəsən ömürlük vicdan əzabı kimi məndə qalacaq. qardaşlarım məndən 10 yaş böyükdülər. mənə atalıq ediblər. hər hansı bir sıxıntım olanda onlar yanımda olub. ailəmi qoyub xaraba qalmış ölkəni tərk etmək məcburiyyətindəyəm. bu sonuncu saatlarımdı onlarla. evdə qəribə sakitlik var. kimə toxunsan hönkürə bilər. ürəyimin dərinliklərində bir qışqırıq , hay-küy var. deyir " nə idi tanrı bizim günahlarımız ? nə idi ki, bizi azərbaycanda gələcəyi olmayan gənclər olaraq dünyaya gəldik ?"