3. başqa insanları bilmirəm. özümü bilirəm.
necə də tətbiq olunduğundan xəbərsiz onun qurbanı olduğunun fərqinə varmışdım. bütün kərpiclərini yığdığım həyatımın ona əsasən yığıldığının fərqinə vardım. istəklər, arzular çoxusunun başında o dururmuş. belə öyrətdilər təəssüfki çünki. birinci sinifdə oxuyanda anamın yaxşı xətti olaq uşaqların dəftərini gətirib mənə göstərib, baax, sən də belə yaz, gör nə qəşəng yazır x. onunla da məni anlamadığım, var olduğundan xəbərsiz olduğum yarışa soxurdu. həyatım elə davam eləməyə başladı. və mən bir gün istəklərimi, arzularımı sorğulamağa başlayanda çoxsunun başında müqayisə durduğunu gördüm. sən demə özü də mən özümdən xəbərsiz bu yarışa nifrət edir, müqayisə ortamlarından qaçırmışam. məsələn, instagram hesabım olmuyum heç vaxt. istəmirdim heç vaxt. indi başa düşürəm ki ona görə istəmirdim ki, bilirdim ki daim müqayisələr edəcəm və əhvalımı pozacam.
ən yaxşı nisbi anlayışdır və daim vardır. bunu böyüdükcə öyrəndim. müqayisə ilə yaşamaq insanı üzər. dediyim kimi ən yaxşı daim vardır və sən daim müqayisə eləmiş olursan. çox gülməlidir. adamlar var ki bütün həyatlarını bunun üzərində qururlar, o qədər əziyyətə girirlər.
onun əvəzinə insanları müqayisə eləməyib də nail olduqları şeyə görə xoşbəxtdilərsə məmnun olmaq olar. şikayətlənən insan görməkdənsə həyatından məmnun, xoşbəxt insan görmək mənəvi yüksüzlükdür, rahatlıqdır mənə. ona görə artıq bacarıram nisbətən müqayisə etməməyi, və özümə fokuslanmağı. özünü sevən insan adətən özünü başqasıyla müqayisə etmir, özünü olduğu kimi, var olduğu kimi sevir. bu da ayrı geniş mövzudu. (baxma: özünü sevmək)