3. əslində tam olaraq da bu cür deyil. heçnədən zövq almamaqdı məsələ. bu hissi itirmişəm, yadırğamışam elə bil. amma bu məni incitmir qətiyyən. öyrəşmişəm elə bil. indi abel korzeniowskinin table for two musiqisi gedir qulaqcığımda. hə harda qalmışdım. zövq almamığımın məni məyus etməməsindən. əvvəl hədsiz dərəcədə pis olurdum, hətta depressiyaya da düşürdüm ki, niyə vəziyyət belədi amma indi belə də olmalıymış kimi qəbul edirəm. məsələn içməkdən zövq ala bilmirəm artıq, içənlərə baxıb bundan nə ləzzət alırlar deyə sual veirəm. çox mənasız gəlir içib-sərxoş olmaq. ən sevdiyim məşğuliyyət rəqs etmək idi. uşaqlıqdan bu yaşıma kimi bircə buna sadiq qalmışdım. amma bu yaşımda artıq rəqs edib əylənmək də sıxır məni -*bu keçirilə eventlər, partylər necə ikrah hissi doğurur məndə. deyəsən çox insan olan yerdən də qaçmağa başlamışam. zövq almağı qoyum bir qırağa həm də bütün bu sadaladıqlarım mənəvi olaraq yorur məni. sakitliyə çəkilmişəm. rahatlıq düşkünü olmuşam elə bil. bir tanışım həmişə 25 yaşdan sonra bütün çılğınlıqlar öz yerini ağırlığa verir deyirdi, inanmırdım. qısası çox mənasız və ağır olmuşam. (gülür....)