123. məni nə bənövşəyə,
nə laləyə oxşadın.
nə dumana, nə çənə,
nə küləyə oxşadın.
istəmirəm desinlər
dolmusan bulud kimi.
sızlayan bir kamana
bənzətməyin qəlbimi.
deməyin dəniz kimi
coşğunam, ya dilsizəm.
sahilim varmı, yoxsa
əzəldən sahilsizəm.
deməyin ki, günəşdən
aldım odu, atəşi.
insanam, bu torpağın
mənəm əsil günəşi!
həsrəti bənövşəyə,
laləyə mən vermişəm.
qanadlanıb coşmağı
küləyə mən vermişəm.
buludlar dolmağı da
məndən öyrəndi, məndən.
o kamanın simləri
qopmuş mənim sinəmdən.
dənizə coşmağı da,
mahnılar qoşmağı da,
mən öyrətdim bir səhər.
mənimdir o dalğalar,
mənimdir o ləpələr...

ayrılıq da özüməm,
vüsal da öz payımdır.
bu səs adi səs deyil,
yaşamaq harayımdır
yaşatmaq harayımdır.
çətin bu yaşamaqdan
yorulub, usanam mən.
gah qəmlənən, gah gülən
insanam, insanam mən.
gecə günəş batsa da,
mən yanaram hər axşam.
həyatın gözəlliyin
keşiyində durmuşam.
torpağın sünbülü də,
tarlası da özüməm.
zəfər dolu illərin
mənası da özüməm!
çətin bu yaşamaqdan
yorulub, usanam mən.
gah qəmlənən, gah gülən,
yaradan insanam mən,
insanam, insanam mən.
* mədinə gülgün