1. sözlük çox əsəbiyəm. sanki bütün tərsliklər bugün məni tapıb. səhər şəhərdə vacib bir işim olduğu üçün saat 9-da evdən çıxdım. evdən çıxana qədər hər şey normal irəliləyirdi. əslində bir şey də başıma gəldi amma o bu başlığın mövzusu deyil. bəlkə sonra yazdım. nəysə biraz əhvalım korlandı, boş ver dedim. sonra 2-ci avtobusa mindim... içəriyə fikir vermədən kartı vurdum. ön tərəflərdə sadəcə bir yer qalmışdı. öz özümə dedim, nə ola bilər ki? oturdum. 1 dayanacaq getmişdik ki, birdən bir şüvən, əlil bir qartımış kişi haray qopardı. -ayyy qııız utanmırsaaağn əlillərin yerində oturmusan?
elə anqırdı ki, diksindim. qarşımda bir xala oturmuşdu dik atıldı yerindən. ardıyca da mən qalxdım. nəysə bu şüvən kişi gəlib oturdu. (mən hələ şokdayam. beynim nəyin nə olduğunu anlamayacaq vəziyyətdədir) .
qartımış: -djavan qızsaağn əlillərin yerində oturursan.
mən: -mən bilməmişəm (nə bilməmisən? o yer sənin haqqındır!)
q: -necə yəni bilmirsən? şəkillər də var burada.
mən: -dedim axı bilməmişəm.
q: indiki djavanlar dəhşətdir. görün gələcəkdə nələr olacaq! (qoca(!) burada anqırır. milləti üstümə salıb, məni linç etmək istəyir)
mən: siz dediniz bura əlillərin yeridir. mən də dedim ki, bilməmişəm. məlumatsızam.
q: -həəə məlumatsızam! (burada ağzımı əyir. hadisəyə heç kimin qarışmadığını görüb, dodağının altında mırıldanır. istədiyi reaksiyanı görə bilməmək şüvənin olan qalan bütün ümidlərini qırır. )

yolum uzaq olduğu üçün avtobusla getməyə davam edirdik. sonra bu qoca(!) avtobusdan endi. endikdən sonra birdən ağlıma şəkillərə baxmaq gəldi. baxdım və orada çomaqlı insan işarəsi vardı. bu da o deməkdir ki, qocalara əyləşmək üçün yer verilməlidir. yəni mən əlillər üçün ayırılan yerdə oturmamışdım. əlillər üçün ayrılan yer isə sol sırada idi.. yaşlı insanlara həmişə yer verirəm. keçən dəfə avtobusda başım telefona qarışmışdı. bir qoca rus qadın rusca məndən xoş dillə yer xahiş etdi. mən də qalxdım, buyurun dedim. bu cürə mədəni insanlara hörmətim var. amma açığı mənim belə üzsüz şüvənlərə nə dözümüm, nə də hörmətim yoxdur!
gördüyünüz kimi mən durduq yerdə danlanıldım. tanımadığım bir səviyyəsiz şüvən tərəfindən təhqir edildim. nəyə görə? başa düşmürəm bu əlil evdən çıxanda nə düşünür? mənim bütün orqanlarım sağlam olduğu halda mən evdən çölə çıxmaq istəmirəm. bu güclə yeriyən qocalar, əlillər bütün günü çöldə nə işlə məşğuldurlar? həqiqətən maraqlıdır. bu arada onun əlil olması mənim günahım deyil. yəni göstərdiyi reaksiya həddsiz yersiz idi. sanki mənə görə əlil olubmuş kimi özünü aparırdı. avtobusa minəndə hər kəs ayaqüstə qalmağı gözə alıb minir. heç kimin də, heç kimə yer borcu yoxdur. pulunu verib gedirik. mən artıq bezmişəm hər yoldan keçənin, sırf məndən yaşlıdır deyə məni yerimdən etməsini doğruymuş kimi görməsindən. heç kəsə borcum/borcumuz yoxdur. sırf cavanam deyə tanımadığım, bəlkə də həyatımda sadəcə bir dəfə görəcəyim insana niyə yaxşılıq edim ki? buna borcum var?! nəyə görə durduq yerdə yad adam üstümə o tonda bir səslə anqırmalıdır? o elə bir anqırtı ki, neçə illik həyatımda mənimlə o tonda danışan adam olmamışdı.
okay, bilirəm ki mən burada yazdıqlarıma görə qınanacam. deyə bilərsiz ki, sən də əlil ola bilərdin filan. doğrudur, mən də əlil ola bilərəm. hətta 1 saniyə içində bütün həyatımı da itirə bilərəm. amma unutmamaq lazımdır ki, adam balası kimi danışmağın da bir qaydası var. o qoca 60-70 ildir yaşayır. onun nə qədər həyat təcrübəsi olmalıdır. anası istədiyini almayanda qışqır-bağır salan balaca uşaqlar kimi davranmamalıdır. bu qocaların məqsədi nədir? xahiş edirəm biri mənə açıqlasın. mənim bildiyim qədərilə, insan yaşlandıqca daha da ağıllanır, dünya görüşü artır. amma bizimkilərdə bu tərsinə işləyir deyəsən. görəsən kənardan necə cılız, iyrənc göründüklərinin fərqindədilərmi?
əgər qocaların avtobusdan xoşu gəlmirsə, taksiyə minsinlər. gəlib bizim günümüzün içinə də b.k qoymasınlar.
əslində deyəcəyim çox şey var. amma qısa kəsmək istəyirəm. qocaların normal insan övladı olduğu günləri görmək diləyiylə!
not: yaş fərqi olmadan "insan" olan hər kəsə hörmətim var.