3. xatırlamamaq.

içində olduğum söhbətin ciddiliyindən, bu söhbət zamanı mənlə danışan insanın kimliyindən aslı olmayaraq nə vaxt biri "unutmaq" desə, ya da hardasa görsəm, oxusam, eşitsəm çoxdannan təsadüfən klikləyib sonra da dinlədiyim sezen aksu mahnısının altındakı rəy yadıma düşür.
"unutmak için sevmedik, sezen abla"
hay daaa, bu cümlə bildiyin virus kimi düşüb beynimə, kimsə "açarımı unutmuşan" desə, yenə də bu rəy yadıma düşür. çox təsirləndiyimdən ya da nəsə bir xatirəsi olduğundan yox, sadəcə ilişib beynimə. məsələn indi də bu başlığı gördüm yadıma düşdü.
ancaq kişi düz deyir. unutmaq üçün yaşamırsız ki, ala? unutmuyun, niyə unudursuz ki? düzdü, hərdən xatırlamaq əzab verir amma onun da yeri başqadı bəəə. niyə unudasan axı? unutma, unudacaqsansa niyə yaşayırsan ki? mən məsələn çox unutqan bir insanam və yuxarda bir yazar "mümkünsüz bir şey yazıb". onu gördüm biraz sevindim ki, bəlkə doğrudan elədi və əslində unutmuram, müəyyən müddətlik yadımdan çıxır? sonra reallığa qayıtdım təbii ki. nəysə, mən məsələn çox yaddaşı zəif biriyəm və bəzən mənim üçün önəm kəsb edən şeyləri belə unuduram. ama unutmaq çox yaxşı şey deyil. deyiləndə mənasız səslənir bəlkə də, amma unutmaq bir növ yaşamamış olmaqdı. məsələn mən unuduram, sonra unutduğum üçün pis oluram. buna görə də, anası göy-göyərti almağa göndərən uşaqların yolda siyahını əzbərləməyə çalışdığı kimi, mən də xatirələrimi əzbərləyirəm. mübaliğə zad etmirəm * amk . ciddi-ciddi əzbərləyirəm. unutmamaq üçün yazıram. hər yerə yazıram. telefonda not yerinə yazıram, dəftər tutub ora yazıram, sözlükdə günlüyə yazıram, sonra tez silirəm ki, panelə getsin. kimsə görməsə də mən görüm, görüm ki, unutmayım.
onsuz da, əsas olan hadisələr yox hisslərdi. hisslər unudulmur deyir. kim deyir bilmirəm, ala. mən onları da unuduram. onları da yazıram. unutmamaq üçün öz-özümə danışıram. unutmamaq çox gözəldi. xatırlamaq çox gözəldi, xatırlanmaqdan da gözəldi. yaxşı ya da pis, xatırlamaq.
xatırlayacaq, danışacaq, skdr et danışmağı, hətta tam ağzını doldurub sonra susacaq şeylərinin olması belə gözəldi. çünki həyat budu. düsturlar da yadımdan çıxır, çıxmamalıdı ama çıxır. ama neyniyirəm düsturu? düstur öyrənmək üçün doğulmamışıq axı. xatirə yığmaq üçün doğulmuşuq. belə möhtəşəm, 3 oscarlıq xatirələri demirəm, adi, festivala göndərilən qısa film kimi birşey olsa da olar. araya girən reklam arası ya da. nə bilim, səhər yuxusu kimi qısa, səthi şeylər də olar. əsas odu xatırlayacaq nəyinsə olsun. evdə divarlar kömək eləmir. bəzən çöldə insanlar da kömək eləmir, ama xatirə yığırsan ən azından. nə danışıram mən?
unutmak için mi yaşadık, sezen ablaaaaaaııığğğğğğğğ?

edit: bu gün dostumla başıma gələn bir hadisəni unutmuşam. bayaq dostum mesaj olaraq yazdı, dedi ki "ala yadıma düşdü kefim açıldı, necə elədik eee hahaha".
yazdım ki, "unutmuşdum, yaxşı yadıma saldın", sonra gülüb elədik. o yazmasa heç yaşamamış kimi olacaqdım. qeyri-adi bir şeydi özü də, unudulmamalı. gedim harasa yazım -*