1. asosial'dır. asosiallığın, içinə qapanıqlığın əsas səbəblərindən biri dostun olmamasıdır.
insan təbiəti etibarilə cəmiyyətə, ünsiyyətə can atır. əvvəlcə ailə insana dost olur, lakin insan yaşa dolduqca cəmiyyətə qoşulmağa başlayır. məktəb sıralarından ilk dostluqlar meydana gəlir və bəzi insanlar bunu məktəbdən sonra da qoruyur. amma hər zaman sakit, fağır, bəzi sinif uşaqlarının lağa qoyduğu birisi olur. heç kim onunla dostluq eləmir, yaxına buraxmır. nadir hallarda bir sinifdə əgər o tip iki ya da üç nəfər varsa öz aralarında yoldaşlıq qururlar. ancaq bu dediyim kimi dostluqdan çox məktəb bitənə qədər müvəqqəti yoldaşlıq olur. məktəb bitəndən sonra da həmin asosialların çoxu cəmiyyətə adaptasiya ola bilmir. özümdən bilirəm; əzik, qorxaq, çirkin, asosial birisiydim elə məktəb illərində də. dəfələrlə digər sinif uşaqları tərəfindən təhqir edilib, döyülmüşəm. məktəbə qorxa-qorxa, ağlaya-ağlaya getmişəm. həmişə ümid edirdim ki, kaş dərsə gəlməyə həmin uşaqlar. məktəb illərində yoldaşlıq etdiyim bir nəfər var idi. o da sakit idi amma tam asosial sayılmazdı. bir-birimizi müdafiə edirdik digərlərinə qarşı. ən azından məktəb illərini mənim üçün nisbətən daha güvənli bir hala gətirən də o idi. mən arıq və cılız idim, ona görə də mənə asanlıqla "ilişə bilirdilər." lakin onun çəkisi həm artıq idi, həm də daha güclü idi. birlikdə bir təhər məktəbi başa vurduq. sonradan yollarımız ayrıldı. fərqli yerlərdə universitetə daxil olduq. sonradan özü ilə instagram, whatsapp üzərindən əlaqə qursam da daxil olduğum bərbad universitetdə keçirdiyim asosial həyata qarşı onun daha yaxşı bir unidə sosial, canlı bir həyatı olması aramızda hər-hansı bir dialoq olmasına mane olurdu. fərqli dünyanın insanları olmuşduq. onun dostları hətta qız yoldaşları da var idi. ümumiyyətlə o, məktəbdən sonra məni axtarmadı, yazmadı. bir neçə dəfə özüm ona instagram, whatsapp'dan yazsam da sonradan onu məşğul etdiyimi, məni yola verdiyini, nəzakət xatirinə yazdığını gördükdən sonra instagram'ı da whatsapp'ı da sildim. əslində, onu qınamıram. axı kim mənim kimi sıxıcı, əzik, asosial birisi ilə danışmaq istəyər ki? normal insanların danışdığı mövzulardan kənaram, sosial həyata çıxışım yoxdur. danışacağım mövzu ancaq seriallar, filmlər olar ki, o da ancaq bir neçə sətirdən ibarət olar. hazırlıq vaxtı tanıdığım bir oğlan da var idi ki, dost olduğumuzu sanırdım lakin hazırlıqdan sonra o da məni yola verdi, axtaran mən oldum həmişə, heç kim məni axtarmadı. həmişə "o qəribə oğlan" oldum. platonik sevgiyə düçar oldum, *kassir qız*a aşiq oldum, lakin mənim üçün sevgi də imkansız idi. dost tapmağı bacarmayan insan, heç vaxt sevilə də bilməzdi. başa düşdüyünüz kimi tam bir "sosial faciə"yəm. əlbəttə ki, "sosial faciə" olmağımın digər səbəbi də çirkin xarici görkəmim idi. çirkin olmağım da özgüvənimi dağıdan bir xüsusiyyətdir. qəribə hərəkətlərimi, çirkin üzümü kim görsə üzündə məni alçaldan gülümsəmə olur. ünsiyyətə girməyə çalışsam yenə də hamı mənə gülür. eynilə thomas harris'in *red dragon* əsərindəki *dolarhyde*'yə güldükləri kimi.
belə hallar insanı daha da içinə qapanmağa məcbur edir, öz xəyal dünyanda yaşamağa məcbur olursan. orada sevir, dostluqlar qurur, önəmli bir şəxsiyyət olursan.
bütün bunlara baxmayaraq, mənim kompyuter ekranında da olsa dostlarım var. o dostlar ki, məni heç vaxt yola verməyəcək, yarı yolda qoymayacaq, məni güldürəcək, yeri gələndə ağladacaq eləcə də sevindirəcək. *friends*'dəki həmişə üzümdə gülümsəmə yaradan chandler'dir ən yaxın dostum, eləcə də joey, sevgili rachel, monica, ross, phoebe'dir mənim dostlarım. mən də onların dostluqlarına görünməz ortağam. *house of cards*'dakı ara-sıra mənimlə dialoqa girən frank underwood'dur mənim dostum. gördüyünüz kimi, "sosial faciə" olsam da çoxlarının sahib olmadığı dostlara sahibəm. o dostlar ki, xarici görünüşə görə insana qiymət vermir, əzmir, eqosunu şişirtmir...