51. mənim üçün heç bir mənəvi dəyər daşımayan ifadə.
başlıqdaki entrylərin hamsını dəmək olar ki oxudum.
paxıl insan deyiləm, lakin həmişə bir şeyə həsəd aparıram: analarıyla arası yaxşı olanlara. necə deyim, sevgi dolu anası olanlara.
ana deyiləndə ağlıma qurumuş əlləriylə göz yaşını silən qayğıkeş qadın gəlmir. sevgiylə bağlı heç nə gəlmir. ancaq döyülmək, incidilmək, alçalmaq və əsəb gəlir. ancaq özünü düşünən, narsisistik, kobud biri gəlir. əsəb pozğunluğu da deyil, tamamilə dəlilik gəlir.
ən çox kaş yetim olardım deyə arzuluyuram. ən azından onlar analarını görmədən belə sevirlər. amma görüb nifrət etmək daha da ağır bir şeydir.
anamın əlləri yalnız şiddət üçün bizə tərəf uzadılıb. son vaxtlar da işi düşəndə yalançı nəvaziş göstərmək istəyəndə tiksinib əlini itələmişəm. yəni bu insanla bağlı sevgi dolu heç bir anımız yoxdur.
qızlar analarıyla dost olurlar, bunu anama təklif edəndə "sən nə zibilsən mən dost olum" cavabını eşitmişəm.
ona görə "pis də olsa anandır, sevməlisən" deyən insanlarla əlaqəmi kəsirəm. anaları həmişə özlərini unudub birinci onlara baxdığı üçün, sevdiyi üçün, onlar üçün dərd çəkdiyi üçün anaları pis olan insanları anlamırlar. ümid edirəm ki, bu hissi heç vaxt anlamazlar. məsləhət görülmür. lakin siz də anasından yarımayanlara bu cür boş sözlərlə cummuyun. inanın daha çox mal olursuz gözümüzdə. doğmaqla sevimli insana çevrilmir bəzən bu varlıq, nifrət də edilə bilinir. ancaq pisliyimi istəyən bir insanı necə sevə bilərəm ki?
əksinə pis anaya sahib olmağımın da müsbət cəhətləri var: zəif nöqtəm yoxdur. çox insan anasından ayrıla bilmir o sevgiyə görə, bu da əngəl olur. önümdə əngəl görmürəm.
nə vaxtsa ana olmağı düşünmürəm hələ ki(gələcəkdə fikrim dəyişə bilər, təbii)
bildiyim bir şey var ki, heç vaxt anam kimi ana olmayacağam.