dayı
əjdahalar googllasözaltı etiraf - güldürən hadisələr - sözaltı günlük - sözaltı roman - acı uşaqlıq xatirələri - yaran lətifələr - yazarların ən pis pərt olduğu an - güldürən dialoqlar - yazarların hazırda düşündükləri - taksi sürücüsü ilə yaşanan dialoqlar
hər qonaqlığa əli götündən uzun gəlib başda oturar, yeyib, içib, sonra da tabiri caizse ağzımıza sıçıb gederdi. bir dəfə heç unutmaram təxminən 6-7-ci siniflərdə oxuyuram. ilk defe mene uzun tekidlerimden sonra belə qonaqlıq şəkilində ad günü keçirirlər. mən de hevesliyem ki, hamı mənə hədiyyə gətirəcək. tebii ki, o vaxtlar uşaq üçün olan, işimə yarayacaq heç bir hədiyyə getirmediler, verilen pullar da sorğusuz sualsiz valideynlərimə çatdı. uşaq nə idi, pul ne idi. ad günümün kuliminasiya nöqtəsi olaraq da "dayım" geldi, "dayim". belə təntənəli şəkildə, gəlişi bir xüsusi halmış kimi, xan kimi gəldi, oturdu başda. men de ürəyimdən keçirirem ki, (karın könlündəki) bu indi menim ilk qeyd olunan ad günümdür, yəqin "dayım" da bilir mene ya saat alıb (o vaxt uşaq üçün vəya nədənsə mənim üçün böyük bir şey idi saat, belke de en böyük hədiyyə olaraq xəyalım ancaq onu algılayırdı), ya da yaxşı pul basacaq cibime ve men de onu anama vermeyib, mene verilib deyerek özümə götürəcəm, xercliyecem... tebii ki, həmişə etdiyi və özünə məxsus bir hal olduğu kimi, zırt da vermedi ve getdi. ha gözlədim indi verecek, bu deqiqe verecek, yeqin qapıdan çıxanda verəcək amma yox, basdı getdi...
üzv ol