1. daha çox uşaq vaxtı yaşadığımız, qorxu və stressin həndəsi silsilə ilə artdığı anlardır. tapa bilmədikcə stress artır, stress artdıqca əlin ayağın bir birinə qarışır, nə axtardığını belə unudursan. və birdən o səs gəlir: 'n'ooldu, tapa bilmədinmi poxu? götürdüyünüzü yerinə qoysanız'. artıq bütün bədən boşalıb, amma son bir ümidlə axtarmağa davam edirsən. eyni zamanda dilindən qırıq qırıq, zorla eşidilə biləcək bir səslə bunu deyirsən: bur...da ...lm...lıyd.... ata gəlir və səhərdən bəri eşələndiyin yerdən özünə lazım olanı götürüb deyir: ' bədbaxtın balası elə bil kordu. sizin axırınız nə olacaq, bilmirəm'. wtf üz ifadəsi ilə baxa baxa qalırsan.