5. əlimdə cv oturmuşdum parkda. hava çox isti idi. iş müsahibəsinə hələ 2 saat var idi. evdən tez çıxmışdım. bekarçılıqdan cv-yə yazdıqlarıma baxırdım. hobbilərim bölməsinə üzmək və dostumun maşınında gəzmək yazmışdım. üzməyi başa düşdük. onu hamı yazır. bəs dostumun maşınında gəzmək nədi? dünyanın heç bir yerində belə hobbi yoxdu. sırf bu qeyri-adi hobbimə görə işsizlər dəstəsinə qoşulmaq istəmirdim.

çünki işsizlik çox çətin prosesdir. problem olanda gözə batan ilk insan işsiz insandır. işsiz qalmağın məğrurluğu və ətrafdakıların işsiz insana qarşı anlayışı işsizlik müddəti uzandıqca azalır. yəni tərs mütənasibdir. işsiz insan özünü bütün günü məşğul biri kimi göstərmək istəsə də bir müddət sonra elə olmadığı bəlli olur. işsiz insanın tezdən oyanmağına ehtiyac yoxdur amma çox yatan işsiz tez nəzərə çarpır. işsiz insanın evdən çıxıb gedəcəyi bir yer olmasa belə hər kəsdən qabaq oyanıb evdən uzaqlaşmalıdır. az yeməli, çox danışmamalı, bütün gün dərdli-fikirli görünməli, televizora baxmamalı, internetə ancaq iş axtarmaq üçün girməli, görəcəyi hər işi minimallaşdırmalıdır.
h
obbilərim bölməsində düzəliş etmək qərarına gəldim. parkın yanındakı internet klubda cv-mi redaktə edib, məni müsahibəyə çağıran şirkətin binasının qarşısındakı parka qayıtdım. 15 dəqiqə sonra müsahibəyə girib-çıxandan sonra evə qayıtdım.

2 həftə sonra zəng gəldi. işə qəbul etmişdilər məni. ilk iş günü təcrübəli işçilərdən biri mənə görəcəyim işləri başa saldı. komputerin brovserində ancaq şirkətin rəsmi saytına və emailinə qoşulmaq olurdu. oyunları da silmişdilər. komputeri qurtdaladığım vaxt müdirin yaxınlaşdığını gördüm. axtarış yerinə yazdığım tetris sözünü sürətlə silib ayağa qalxmaq istəyəndə əlini çiynimə qoyub qalxma qalxma dedi. başımın üstündə dayanan müdirə ürkək sərçə kimi baxırdım. –necədi öyrəşə bilirsən dedi? –bəli dedim civ-civ səsimlə. iyerarxiyanın yazılmamış qanunlarından biri özündən yüksək vəzifəli birini görəndə səbəbsiz yerə gülümsəməkdir. bu insanın özündən aslı olan bir şey deyil. iş dünyasının insana qazandırdığı adi refleksdir. mən də bu refleks ilə cavablayırdım sualları. müdir danışdıqca həm başımı aşağı-yuxarı edib razılığımı bildirir həm də gülümsəyirdim. sonra müdir bizim burda bir ailə olduğumuzu deyib otağına qayıtdı. saata baxdım. 11 idi. 2 saat idi burdaydım amma elə bil illər keçmişdi. hələ axşam altıya qədər burda oturmalıydım.

6 tamamda işdən çıxdım.əynimdə yeni aldığım kostyum var idi. kostyum geyməyi sevmirəm. elə bil üstümdə ağır yük gəzdirirəm. yeni aldığım ayaqqabılar da ayağımı vurmuşdu. avtobusa minib lap arxaya keçdim. pəncərənin yanındakı oturacaqda oturdum. qalstuku çıxarıb cibimə qoydum. yorğun idim başımı pəncərəyə söykədim. əks yolda şütüyən maşınlara, səkilərdə hərəkət edən insanlara baxa-baxa fikrə getdim. ömrümün qalan hissəsini hər gün səhər 9-dan 6-a kimi komputer arxasında oturub forward maillərlə,sıxıcı sənədlərlə keçirəcəyimi düşünəndə vahimə basırdı məni.

halbuki universiteti bitirib bir müddət işsiz qalandan sonra xaricə getmək qərarına gəlmişdim. orda insanlar işə istədiyi vaxt gəlirlər istədiyi vaxt gedirlər. orda müdirlər gülünməyən zarafatlar eləmirlər. işləyirsən sualı verən hamıya –yox işləmirəm, onsuz da xaricə gedəcəm deyirdim. xaric,xaric deyirdim amma xaricin hara olduğunu, ora necə,hansı yolla gedəcəyimi bilmirdim. ingiltərə, norveç, abş, yaponiya? hara idi bu xaric axı? xaric olsun hara olur olsun fərqi yox idi. universiteti bitirib əsgərliyimi çəkmişdim, işsiz idim, doğulduğumdan bəri sevgilim olmamışdı. həyatda heç bir məqsədim və planım yox idi. məni bu ölkəyə bağlayan heç nə yox idi. xariclə bağlı düşüncələrim psixologiyamı alt-üst eləmişdi. bəlkə də xaric deyilən yer yox idi, insanlar özlərindən uydurmuşdular. birdən avtobusun düşəcəyim dayanacağı keçdiyini gördüm. axsaq ayağımla bir dayanacaq artıq getməliydim indi də. çox yorğun idim.işləmək istəmirdim...