17. Entryləri oxuyub özünü oğraş kimi hiss edən mən. Sizcanı bağışlayın, belə təsir etdiyini həqiqətən bilmirdim. Dövri olaraq ətrafımı qırıram. hətta ailəm də bura daxildi. Sadəcə fərq ondadır ki, sakitləşəndə ailəmlə təzədən əlaqəyə keçirəm, amma digərləri ilə keçməyə də bilərəm onlar axtarmasa. Səbəblər mənə görə bir neçə dənədir:
1. O qədər yerdə oluram ki, çevrələr durmadan dəyişir və artıq insanlara "bu da gedəcək" kimi baxırsan.
2. Dost sayılan/sayan adamlara tanış kimi baxıram çox vaxt. Yəni yardım edərəm, dəstək olaram, amma sırf insanlığa görə, yəni dostluğa görə yox.
3. Adətən mənə elə gəlir ki, hamı bir-birinə ancaq lazım olanda pazını qoyur. Yəni məndən çıxar olmasa, axtaracaq adamım yoxdu, elə belə hal-əhval soruşan yoxdu (mənə elə gəlir).
4. Çox vaxt qəfil qırıram, ona görə utanıram sonra qayıtmağa. Deyirəm lazım olsa, özü tapar.

Niyəsi də fərqli olur qıranların. Məsələn, mən gündəmi müzakirə edib yükə girməmək üçün edirəm bunu adətən. Ya da olanlardan sıxılanda. Bəzən adamdan bezəndə də olur (özünü dağ başına qoyan, ancaq tələb edən insanlardan). Ya da artıq danışası sözüm qalmayanda. Çalışaram düzəldim özümü, amma yəqin ki çətin. Belə daha rahatdı, insan da həmişə rahata qaçır.