130. Son dövrlərdə lap zayı çıxmış "paytaxt" şəhər. Bəlkə əvvəllər də belə idi, sadəcə görə bilmirdim və ya görmək istəmirdim. amma yaşa dolduqca artıq sıxmağa, boğmağa başlayır bu şəhər insanı. lap Məcbur olmasam, çölə belə çıxmaram deyirsən. Rayon yerində, xüsusilə də həyət evində yaşayanlar bilər, gecə olan kimi, səhərdən bəri gözə dəyməyən nəki hər-həşərat, ilan, qurbağa var, çıxır adamın qabağına. bakı da bu yerlərdən çox da fərqlənmir, gecə olan kimi, şəhərin nəki zibili var çıxır ortaya. tələbəlik illərində, bir müddət gecə smenində də işləmiş biri olaraq, deyə bilərəm ki, ilk vaxtlar lap dəhşətə gəlmişdim : doğrudan mı, bakı qədər kiçik bir şəhərdə bu qədər narkoman, fırıldaqçı, dilənçi, alkaş, oğru, anasının əmcəyini kəsən yaşıyır ? Bunlar da, həşərat misalı, gecə olan kimi gördüyü ilk işığa şığıyırlar. şəhərin turistik, elit abu-havasından biraz çıxan kimi bu fərqi hiss etməyə başlayırsan. Şəhər sanki iki hissəyə bölünüb, və ya içindəki zibili görsənməsin deyə, yalandan boyayıblar üstünü.
amma mənim bu şəhərə olan nifrətim özümü bilib tanıyandan bəridir ki var. bu da şəhərin özündən, havasından, suyundan asılı deyil, içində yaşayanlardan asılıdı. nə qədər gözəl də olsa ( ki deyil), içində yaşayanlar ( əksəriyyəti) bir pox olmayandan sonra, orada yaşamaq da mümkün olmur. qoxumuş mentaliteti, bayağı və boz insanları, küçə "mədəniyyəti", qadınlara ( nəinki qadın, hətta kişilərə) baxışı - bir sözlə dəli olmamaq əldə deyil. və çox təəssüf ki, mən bu insanlarla eyni ölkənin vətəndaşı olmağa məcburam. bizdə, əhalini "kütlə" deyə ifadə edirlər, elə adına yaraşan şəkildə, getdikcə kütləşməyə doğru gedirlər. mən bu insanlardan üstünəm deyil, onlar özlərini ən aşağı səviyyəyə çəkirlər, ki, özlərinin də bundan xəbəri yoxdu. insan olmaq üçün lazım olan ən adi xüsusiyyətləri belə itiririk. və buna görə də çox təəssüf...

ömrüm boyu pessimist bir insan olmuşam və böyük ehtimal ömrümün qalan yarısında da elə bu cür düşüncədə olacağam. bakıya rəğmən hələ də yaşam sevincini itirməmək, hələ də gələcəyə pozitiv baxa bilmək çox çətindir, mən bacarmaram. Susqunlaşdırır bu şəhər insanı, danışmaq fayda etmir, danışacaq heç nəyim qalmır, çünki dinləyən də yoxdur elə, çünki hərə özünə sərf edəni anlıyır.
ancaq hər şeyə rəğmən, elə gözəl insanlar da tanımışam ki bu şəhərdə, həqiqətən də bu zibilliyin, tör-töküntünün içində yaşamağa layiq deyillər. təəssüf...