Hamımızın yaxşı tanıdığı asala terror təşkilatının "böyük Ermənistan" xəyalları səbəbilə öldürdüyü onlarla, yüzlərlə türk diplomat, siyasətçi, yüzlərlə hətta minlərlə sivil vətəndaşlara dünyanın gözünü çevirmək, asalaya bir üsyan, bir "dur" demək üçün özünü istanbulun taksim meydanında yandırmış, nəticədə aldığı yanıqlardan, yaralardan xəstəxanada dünyasını dəyişmişdi. Ölümündən öncə son verdiyi reportajda terroru lənətləyir, asalaya dur çağırışı edir, dünyanı susmamağa dəvət edir.
(youtube: 
)
bu da həmin reportaj.)sevil atakişiyeva #271514 yazdığı bu entridən və intiharından öncə yayılan mesajlaşmalarda, ailəsindən, ailə basqısından, dolayısıyla ailəsinin onu canından bezdirdiyindən intihar etdi.
Adını çəkdiyim şəxslərin hər ikisinin ölümü, müəyyən bir sensasiya yaratdı. Artin penik sayəsində insanlığın daha da gözü açıldı, hər nə qədər asala haqqında "uğurlu olan yeganə terror təşkilatı" ifadəsi işlənsə də, #334228 sevil beynəlxalq festivalından sonra da Azərbaycanda, o cümlədən dünyada, qızların- o cümlədən uşaqların öz valideynləri tərəfindən zorbalığa məruz qalsa da, bunlar müəyyən bir sensasiya yaratdı.
Birinci intihar bir məqsədə xidmət edirdi, hansı ki, yuxarıda yazdım, asalaya qarşı birləşmək. Öz verdiyi reportajda da bu əksini tapır. Digərində isə, reportaj yoxdur. Sadəcə haqqında nəticə çıxarılmasını gözləyən bir eylem vardır.
Mən hər iki intiharı eyniləşdirmirəm, amma hər ikisi də bir insan idi nəticədə. "insanın öz canına qıyması mütləq bir amala xidmət etməlidir" də demirəm. Əslinə qalsa, şərəflə ölmək deyə bir şey var, məsələn yapon samurayları arasında geniş yayılan harakiri, ya da vikinqlərdəki, qartal qanadı(adı qaranlıq yadımda qalıb) ölümü və s.
Başlığı dünəndən bəri görürəm, hər gördükcə də yazmaq istəyirdim. Həmçinin hər gördükcə, bir az duruxurdum, həyatım gözümün önündən keçirdi, həm pis olurdum, həm də utanırdım. Axı mən də bir neçə ay öncəsindən, bir neçə gün öncəsinə qədər intihar etmək istəyirdim. istəyim hələ də tam sönmüş deyil, amma bir söz var ki, "hər çətinlikdə gərək intihar edəsən?".
Bunu mənə qrup yoldaşım demişdi, həmçinin çox yaxın bir dostumdur. Bəlkə də ortaya söz olsun deyə atmışdı, lakin bu məni intihar etməkdən çəkindirən səbəblərdən biridir. Digər bir tərəfdən yuxarıda yazdıqlarım. Bir məqsədə xidmət etmək.
Bilmirəm, intiharı bir məqsəd uğruna etmək nə dərəcədə axmaqlıq, ya da ideolojistdir, ki, ideologiyalara həddən artıq bağlanmaq axmaqlıqdır, bu ayrı məsələ. Sadəcə başlıqda bunu belirtmək istərdim, hələ ki, ölmək istəmirəm. Çünki maraqlıdır. Sabah universitetə gedəndə avtobusda yenə kimin kartında pul olmayacaq, kartı uzadacağam və o keçəcək. Metroda yenə hansı qaqaş, "pfff, adam kimi minin də, nə itələyirsiz?!" Deyəcək, dərsdə hansı müəllimə "işlərim olur hazırlaşa bilmirəm, siz 34 17 edin" deyə soruşduğu dərsi fırladacam, kimdən 0 alacam, kollekvumlarda necə köçürəcəm, türk lirəsinin sonu necə olacaq, 2023-də nə olacaq, rusiya-ukrayna münaqişəsi necə nəticələnəcək, pandemiya və müharibə görmüş əfsanəvi nəsildən, pandemiya, bir lokal və bir dünya müharibəsi görmüş əfsanəvi nəsilə çevrilə biləcəyik mi? Və s.
Bunlar maraqlıdır, amma bunların olmama ehtimalı da var və həyatdan soyudur. Həmçinin çəkdiyim mənəvi yorğunluq, stress, çətinliklər, səy-səy insanlar, həmçinin yeniliklər, köhnədən qalma vərdişlər, siqaret, içki, havaların soyuması, sağlam olmayan qidalanma...bunların sonumu gətirdiyini hiss edirəm.
Bu gün özümü metronun altına atmaq istədim bir anlıq. Hər dəfə olurdu, amma bu gün platformadan aşağı addım atmaq istədim. Məni sadəcə və sadəcə metro işçisinin "xətdən kənara" komandası oldu.
Yüksəklikdən aşağı dəqiqələrlə baxıram, lezva görəndə hamamda biləkləri kəsilmiş halda özümü görürəm, yuxu dərmanı görəndə, səhər tezdən yatağında oyanmayan, axşama yaxın kimlərinsə yoxa çıxdığımın fərqinə varıb, evə gəlib məni oyatmaq üçün silkələməsini görürəm, xəbəri ilk eşidəndə, arxamca söyən, sonra isə məzarımda başını aşağı salıb, üzülən atamı, bütün dünyası başına yıxılan anamı görürəm, qardaşımın indi olmasa da gələcəkdə məni xatırlayıb ağlamasını eşidirəm, bacımın qışqırıqlarını eşidirəm, dostlarımın gözlərinin dolmasını, məndən nifrət edən köhnə sevgilimin "anam qoymadığı üçün məzarına gələ bilmirəm" deyə gecələr başını yastığa sıxıb ağlamasını, qohumların arxamca danışmasını, ailəmin buna görə "biabırçılıq" yaşamasını görürəm. Bu məmləkətdə intihar belə sənin seçimin deyil sözlük, sən buna məcbur edilirsən. Qorxunc tərəfi isə, artıq sən olmasan belə günahkar kimlərsə olmur, kimsə cəza almır, günahkar elə sənsən, "sənin kimi sadəcə özünü düşünənlər"dir...