17. Uzun zamandır yazmaq istəyib, hər dəfəsində ərtələdiyim bir entry olacaq. Bəli, nəhayət, gözümü açandan bəri nədənsə xəyalını qurduğum xarici ölkədəyəm. Bir neçə ayımı bir-iki cümlə ilə özətləmək istəsəm:
Bu ölkədə dinə inanan yoxdur. Hər şeyin nə qədər qaydasında getdiyinə özüm də inana bilmirəm. Deməli, ağıllı cəmiyyətə nə din lazım imiş, nə kitab. Bu ölkədə insanlar acından ölmür. Dədə-baba torpağımda suriya günündə deyildik, amma günün altında işləməkdən üzləri və belləri çökmüş çöhrələri artıq heç görmürəm. insanlar ən bahalı mağazaların önündə növbəyə duranda, əlim ağzımda qalır. Mənə burada rasistlik edən yoxdur, qürbətçiliyin q-sini yaşamamışam hələ ki. Azadlığı dibinə qədər hiss edə bilirəm. Azərbaycanda dərindən ala bilmədiyim nəfəsi burada alıram. Bu ölkədə sabaha ümid var. Burada müharibə də yoxdur. Dostlar sarıdan bir az sıxıntıda ola bilərəm, kimə güvənə biləcəyimi anlamaq çətindir, hər kəs bir millətdəndir. Yenə də bakının boz səmasını xatırlayıb hər günümə şükür edirəm. Düzü bir-iki aydır hiss edirəm ki, depressiyam da ölkə və evimin içindəki ailəmlə bağlı idi. Belə ölkədə yaşayanda dünyanın dərdi səni zərrə qədər əlaqədar etmir, düzü bəzən şok oluram bu laqeydliyimə. Amma daha yaxşı başa düşürəm ki, bu dünyada ədalət axtarmaq yersiz olardı. Varlıdan alıb kasıba vermək, xeyriyyə heç nəyi kökündən dəyişə bilmir, buradakı cəmiyyətin kefini görəndə deyirəm ki, sadəcə bu həyatda kasıb insanlar bəxtsiz olublar. Niyə bəzilərimizin bəxti belə gətirir, bəzilərimizin yox?
Burada ilk dəfə qəlbim kiməsə görə dingildəyir. Həmyerlilərimə başqa irqlərə olan yeni yaranmış marağımı izah edə bilmirəm. irqçilik bizdə yaman özünü göstərir. Gələcəyimi bu ölkədə görürəm. Gələcək haqqında düşünmək nə qədər qorxulu olsa da, azərbaycanda gördüyüm xoş günlər buradakı bir-birindən maraqlı macəralarımla müqayisə belə oluna bilməz. Bir yandan da ailəmin məndən kənarda yaşa dolduğunu görmək üzür. Fəqət mən bu pullu, laqeyd, dinsiz cəmiyyətdə yaşamağa davam etmək istəyirəm. Özümüzün xoşbəxtliyini heç kim üçün qurban verməməliyik. Nə qədər laqeyidik.