tongue fu
əjdahalar googllaBu entryni yazmağıma səbəb keçən gün metroda başıma gələn hadisədi, hansı ki, yenə kitabda keçən "insanlara onların dərdlərindən danışın" tövsiyəsinin nə qədər işəyarar olduğunu xatırlatdı. Hadisə belə baş verdi ki, metroda sağ küncdə qısılıb oturmuşdum və bir aya yaxındır hər gecə 4-5 saat ancaq yata bilirəm, həm də ətrafımdakı hamıyla didişirəm deyə, üstəgəl bir sürü problemlərim var deyə, əsəblərim həddən artıq gərgin idi, ucundan fizioloji affekt vəziyyətində idim. Yanımda oturan qaqaş isə dayanmadan dizini sağa-sola oynadır və mənim dizimə toxundururdu. Hər dəfə dizi mənə dəyəndə əsəbdən beynimdə milyonlarla neyron ölürdü. istədim sakit formada deyim ki, "ayağını toxundurma", amma bunda “ intimate space” qanacağı da yoxdur, yapşanıdır deyə düşünüb azca sərt tonda dedim ki, "qaqaş, ayağını dəydirmə narahat edirsən". "Yaxşı" dedi və dayandı. 10-15 saniyədən sonra yenə başladı. Başımdan qaynar su tökülmüş kimi oldum, indi özüm yazanda da niyə o qədər çox əsəbləşmişəm anlamıram. Niyəsə qəsdən edirmiş kimi düşündüm və "xəstəsən, ala sən, demirəm ayağını dəydirmə?" Dedim. bu nöqtədə qaqaş tongue-fue edərək məni kor-peşman elədi. Birincisi üzr istədi və qəsdən eləmədiyini dedi(avtomatik mən onun qəsdən etdiyini düşündüyüm üçün özümü günahkar hesab elədim) və mənim dərdimdən özününküymişcəsinə danışmağa başladı. "Sənin də əsəblərin mənimki kimi gərgindi deyəsən, bilirəm, belə xırda şeylər adamın əsəbinə toxunur" məzmununda şeylər dedi. O an mənim əslində nə qədər gərgin vəziyyətdə olduğum yadıma düşdü, səhv hərəkət etdiyimi anladım. Yol boyu qaqaşdan üzrxahlıq eləmişəm, "sənalla üzrlü say" deməkdən birtəhər oldum. Başqa reaksiya almış olsa idim, yəqin ki, hər iki tərəf üçün pis nəticələnərdi.
Yəniii, insanlara onların dərdlərindən danışmaq həmişə psixoloji kontakt yaratmağa kömək edir. nə qədər fərqli xasiyyətdə olursa olsun nəticədə insan insandır.
üzv ol