103. Əsərin qəhrəmanı itlə şəhərdə fırlanan adamlardır, amma hamısı yox təbii ki. Söhbət iti özünə dost kimi yox, aksesuar, oyuncaq kimi alanlardır.

Keçən dəfə bir şeyə şahid oldum, bu aralar beynimə nəsə it almaq düşüb, uşaqlığıma qayıdasım gəlir deyəsən, nəysə, baxıram ki, it gəzdirən bir çox qız-oğlan iti arxalarınca sürüyürlər. Əsas da haski, retriever kimi bahalı, ya da çivava, pekines kimi it olduğu belə şübhəli olan itlər gəzdirənlər. Bildiyin itin başına oyun açırlar da. Yetim gedir ağacın dibinə, bəllidir ki, ya ehtiyacını ödəyəcək, ya da iz salacaq ora ki, sonradan tanısın və s. Di gəl ki, eşşəyimiz itin boynundakı xaltanı vəhşi kimi dartır ki, dalımca gəl, heç bir pox yemə, ancaq mənlə birlikdə yeri.

Bu gijdıllağların boynuna kəndiri taxıb sürümək lazımdı ki, ay osdurağ sənin o hörmət eləmədiyin "oyuncağının" da öz təbiəti var, yaşama tərzi var. Sən o yetimə hörmət eləməyəndən sonra nə sikimə alıb, özünə də "it saxlayıram, heyvansevərəm" deyirsən?
Bu bir qırağa, bu gijdıllağların çoxu da şikayətlənir ki, "it evdə hər yeri dağıdır, rahat durmur, məni saymır, bla, bla, bla"
Amcıx gədə, sən onu it yerinə qoyursan ki, o da səni adam yerinə qoysun?
it görmüşəm sahibinə elə baxır, elə bil ki, bunu bu yaradıb, nə bilim ala, it var oturub bildiyin dərdləşə bilirsən onla, içəndə elə bilirsən səni başa düşür, halbuki yetim 3 dənə söz bilir, ya yox.

Nə isə, bayaq da qabağıma biri çıxmışdı, dedim sözlükdə bir az günah çıxarım. Yazıqlar. Bir gün dözməyib birinə yaxınlaşıb normal başa salacam ki, belə etmə, düzgün deyil. Hadi anlarsa