100. Onun öldüyünü qəbul etmək istəmirdim,bəlkə də tək insanlardan idi ki, kefim olmayanda çəkinmədən yığıb danışacağım insanlardan idi, sadə bir izzahla onu çox sevirdim və ondan ötrü çox darıxıram. Mənə çox qəribə gəlirdi,bir qan bağımız yox idi,amma məni ən yaxınları qədər çox istəyirdi, bu həyatda onun var olduğu üçün özümü çox şanslı və xoşbəxt hiss edirdim.məni ailəmdən başqa qarşılıqsız sevən yeganə insanlardan idi...kaş ölməsəydin...həyat o qədər fani gəlir ki, artıq, özəlliklə ölümün hüznünü hiss etdikdən sonra.kaş o, ölmədən onunla danışma şansım olsaydı,mənə hər şeydə inanan biri idi və məni qətiyyən sorğulamazdı,bu dəyəri onun gözündə necə yaratmışdım özüm də bilmirdim. Mənə həyatımda hər zaman xoşbəxt olmağımı deyirdi. Həyatın ən vacib nöqtəsi sağlamlıq və xoşbəxtlik idi,onun üçün onları da həmişə mənim üçün arzulayardı.Zaman məni daha da vəfasızlaşdırdı və mən əvvəlki qədər onunla danışa bilmirdim buna çox peşmanam, illər keçib amma hələ də məzarını ziyarət etməyə cəsarətim çatmayıb.Mənim üçün bir insanı sevmək üçün qan bağına ehtiyac olmadığını göstərən canlı nümunə idi. Onun sayəsində yaxınlarımdan başqa birini necə sevə bildiyimi,nə dərəcə dəyər verdiyimi görmüş oldum.