80. son zamanda başıma gələn bir hadisədən danışacam, huşumu itirib evin girəcəyində yerə yıxılmağımdan. deyəcəksiniz ki, başlıq hara, huşunu itirmək hara. açıqlayacam hamsını.
hardasa iki-üç həftə əvvəl olardı, sentyabrın sonlarına doğru. dəhşətli zaman təzyiqi və stress altında akademik işimi sonlandırmağa çalışırdım, hətta vəziyyət o yerə çatdı ki, son iki günü evdən çıxmadım, yemek de yemirdim, sadəcə bisküvi vəsəllam, ondan qabaqkı zamanı dayanmadan hər gün idman və 10 km cardio ( 1 saat ərzində). nəticədə ağır soyuqladım, çöldə 26-27 dərəcə isti, mən isə evin içində qalın qış paltarlarında vibrasiyada idim, titrəmək yox, məhz vibrasiya.
gecə saat 4. yuxudan oyandım, gördüm ki daha üşüməyə dözə bilmirəm, ayağa durub mətbəxə keçəndə qusma hissi gəldi, amma qusa bilmədim, çünki mədə boşdu, heçnə yox. nəysə, çay dəmləndi, gəlib yerimdə oturdum, stəkan da yanı başımda. aradan biraz keç(miş)di...
nəsə aşağı tərəfdən belimə sərin hava deyirdi, xəfif, ciyərlərə işləyən və bir o qədər də kəsici. hələ gözlərim bağlıdı, açmamışam:

bir ölüm havası dəydi üzümə,
nə gözəl, nə sərin havaymış, Allah
sən demə ürəyim ölümdən ötrü
darıxan bir bomboş yuvaymış, allah


şüurum özünə gəldikcə fikirləşirəm ki, bu hava hardan gəlir, amma hardan gəlirsə də zordu, elə belə qalım dadını çıxarım. sonra sol qolum tərləməyə başladı və sol tərəfi üstə çevriləndə, gözümə yataq otağının açıq qapısı dəydi. fərqinə vardım ki, mən girişdə yerə yıxılmışam və ordayam. bu məqamda başımın arxasındakı küt ağrı da özünü biruzə verməyə başladı. hə, demeli arxası üstünə dəymişəm yerə. və bütün bədənimdən soyuq tər axmağa başladı. mən isə bir beş-on dəqiqə eləcə sol tərəfi üstə uzanıb, həm yerdən gələn soyuq havanın, həm də bədənimdən axan soyuq tərin dadını çıxarırdım. sonra keçdim yerimə, çayım hələ də isti idi. amma mənə çatmayan, məhz yerimdən necə və niyə qalxıb hamama doğru getməyim idi.
nəysə, pijamamı dəyişdim, çox pis terləmişdim, elə bil yuyub vermisən ki, al geyin. sabaha qədər ağrılarım yüngülləşdi, soyuqdəymə filan azaldı, bədən öz-özünə "reset" atmışdı.
amma və lakin görünən o idi ki, beyin son olanları yaddaşa yazmamışdı.
yuxu da demək olar ki, eynən belədir, ne vaxt yuxuya getməyimizi beyin tam qeyd elemir, bəlkə eləsə də, onu qısa yaddaşa yazır, uzunmüddətli olana yox. ayılanda da, özümüzü başqa bir keçid vəziyyətində görürük: ya yuxu görürük, ya ayılırıq (hər sabah olduğu kimi), ya da ölüm. [bu dediklərim sadəcə şəxsi həyat təcrübəmdi, hər hansı kitaba əsaslanmır].
normal ölüm, məncə, elə yuxu kimi bir şeydi, yatdın, keçid vəziyyəti, sonrakı həyat. ona görə də ölümə belə dəhşətli ağır və neqativ məna yükləməyə dəyməz, əgər normal bir həyat yaşamısınızsa.
bir də qorxulu bir şey deyil ölüm, adi yuxudu da. yuxu necə bizə şirin gəlirsə və ayılmaq istəmiriksə,-

nə ağır yatdı, bu oğlan, ölübəəə
tərpənməyir üstündəki yorğan, ölübəəə,-
ölüm də onun kimi bir şey: əbədi yuxu. yat da, yata bilirsənsə.