151. hamının elə bir dönəmi olur ki, işləri, həyatı konkret dalana dirənir, getmir ki getmir, nə edirsən elə, dibsiz və qaranlıq bir quyuya düşmüş kimi olursan. nə qədər psixoloji kömək falan- filan səni qurtarmır. və problem ondadır ki, ətrafındakı insanların sənə kömək edib də edə bilməməsi və ya istəməməsi, sadəcə təsəllidən başqa bir şey verməməsi vəziyyəti daha da çətinləşdirir. bu entry-ni də intihar və onun ilkin mərhələsi olan depresiyaya həsr edirəm. hər ikisini dərindən yaşamış biri olaraq...

depressiya əslində bədənin, zehnin sənə dur deməyidir, yəni " ay bala, sənin istədiklərini mən qaldıra bilmirəm", " real vəziyyət mənim bacarığıma/kapasitemə uyğun deyil." bu eynilə, 2 gb-lıq ramı olan bir mobil telefona 6 gb-lıq oyun yükləmək kimi şeydir..telefon, əlbəttə atacaq. ona görə, depressiyada olanda ilk öncə ətrafınıza fikir verin: düşdüyünüz mühit, şəhər, kənd, insanlarz geyim, hər nə varsa, onları dəyişə bilirsinizsə, dəyişin. problem ilk ordadır. tək qalmayın, tək qalan kimi qara fikirlər sizi basacaq və tunel baxışı alacaqsınız. tam səsimi. çıxın çölə, gəzin, dəftər götürüb qeydlər edin. nələr edə bilərsiniz? nələr sizdən və ətrafınızdan/insanlardan asılıdır və s. bəzən səbr və professional kömək hər şeyə dəyər. geriyə dönüb yaşadıqlarıma baxanda, fikirləşirəm ki, ala bir də elə şeylər yaşasam, inşallah ki yaşamaram, amma nə edəcəyimi bilirəm. acı da olsa, təcrübə var. ona görə, depressiya düşdünüz və ya havası əsməyə başladı, çalışın problemin həllinə yönəlin, təkcə qısa müddətli yox, həm də uzun müddətli.

intihara gəldikdə isə.. həyatımda iki dəfə intihara yaxın olmuşam, psixoloji olaraq. etməməyimin iki səbəbi var (idi): bir Allah qorxusu, yəni intihar edən birbaşa cəhənnəmlikdir. romantizmə ehtiyac da yoxdur. rəhmət filan da düşmür, nə qədər desək də. hələ qədimi zamanda intihar edənin yasını da tutmazdılar. çünki, dini nöqteyi nəzərdən bir insanın özü üzərində allahlıq eləməyə haqqı yoxdu. nə qədər azad bir fərd olsan da, onun belə sərhədləri var. digər səbəbi isə, anamdı. bilirəm ki, çox istəyir və ölüm xəbərimi qaldıra bilməz. durduq yerə arxamca yazıq arvadı da aparmaq istəmirəm.
birinci dəfə intihar fikrinə əsgərlikdə düşmüşdüm. 10 günlük məzuniyyətdən qayıdandan sonra o boşluğu hiss edirsən və bura haradı aaa deyirsən, beynində. əsgərlik nə də pohpohlansa da bir pox deyil, inanın. kişilik məktəbi filan əsla deyil. onda xidmətdə olanda, darağı silaha taxıb, qoruyucunu açdım, gülləni avtomatın içindən görmək olur. sadəcə tətiyi çəkmək qalırdı, bu qədər sadə. etmədim. səbəbini də yuxarıda dedim. əsgərlik də bitdi, hər şey də həll olundu.
ikincisi isə keçən il, ağır depressiya zamanı evə gedirdim, fikirləşdim vse, kəndirdi də, stolu çək olsun, bitsin. cənnətlik deyiləm, heç olmaya cəhənnəmi layiqincə qazanım. qatarı gözləyəndə zəng gəldi, anam idi. danışdım, gözlərim doldu, telefonu qoyub hönkürtü ilə ağladım. almaniyadasan, elə bilirlər, hər gün halva yeyirsən (baxma: ölüle de zann ediyor ki, her gün helva yiyoruz). və noldu? bütün problemlərimi həll elədim, bu ili istədiyim kimi başa vururam demək olar ki, sadəcə oturub arzuladığım nəticələri gözləmək qalır. deməli, səbr eləmək lazımdır, bəzi şeylər bizdən asılı deyil. sən əlindən gələni elə, gerisi allah kərimdi. bəlkə də boğazına gələn ip, Allahın qırılmayan möhkəm ipidir. kim ondan yapışdı, hidayət oldu. müvəqqəti olan dünyada, müvəqqəti problemləri özünüzə dərt etməyin, əzizlərim.
salamat qalın!!!