17. hətta öz anası ölüm ayağında olanda da balasını düşünməyi unutmayan tarif etməyə söz tapmadığım insan. sadəcə ana. iki daşın arasında demədimi "nətərsən mama qurban?", nənəmin ürəyinin dayanmağı yadımdan çıxdı buna kövrəldim. mal mal da baxdım üzünə bir şey deyə bilmədim. qapıdan çıxanda qardaşıma dedi "stres keçirib eliyərsən ha birdən" tam oldu. yoğun duyğular içindəyə afedersiniz. hamı ölsün analara heç nə olmasın ama. həmişə qoca anaları ölən adamlar üzüləndə, ağlayanda anlamırdım, yəni tam anlamırdım, elə bilirdim adam böyüyəndə, anasından ayrı yaşayanda ana-bala münasibəti, sevgisi başqa şəkil alır, ya da nəbilim əvvəlki kimi olmur. ama yox ana lan bu ana. bir ata heç vaxt ananın yoxluğunu əvəz edə bilmir, ama ana elə edir ki, ancaq ataya lap çox ehtiyac duyulan anlarda, ya da tez tez, ama anaya duyulan ehtiyac qədər yox, hiss edirsən atanın yoxluğunu* cümleni yiğisdira bilmedim anlayin iste . yəni məncə elədir. ama elə eşşək kimi davranırıq ki analarımıza, elə hamımız, heç kim inkar edə bilməz. sonra da üstünə deyirik ki sevmirsən məni ay ana.