14. qəflətən gələndir. xəbərsizcə heç ummadığın bir vaxtda bir anda salam deyəndir.

balaca vaxtı bu ölüm hadisəsini çox dəyişik qavrıyırdım . əvvəl atam , sonra anam , daha sonra böyük qardaşım və ən son mən öləcəyimi sanırdım . böyükdən kiçiyə doğru gedəcəyini və bütün ailəmin ölümünə şahid olacağımı zənn edərdim. böyüdükcə bunun nə cür axmaq olduğunu , ölümün yaş və sıra tanımadığını , vaxtı ( əcəli) gələnin axirətə intiqal etdiyini zamanla öyrəndim.

və mən 21 yaşına qədər heç bir cənazəyə qatılmadım , çünki qəribə bir xasiyyət vardı. bir insanın sifətinə 5 saniyədən çox baxa bilmir və dərhal gülürdüm. işin özü ciddi ola bilmir dərhal qəhqəhələr uçuşdurardım bəlkə də. təbii ki də belə bir götü heçkim cənazəsində görmək istəməzdi. düşünün ; tanıdığım bir yoldaşın anası ölüb .. mən cenazədəyəm , dosytum yanıma gəlib 'anam artıq yoxdu , onsuz mən neyniyərəm , onun üçün indidən darıxdım , onu öz əllərimlə torpağa basdırdım , anamm ' deyə ağladığını düşünün və o ağlayan adamın qarşısındakı məni düşünün. murdar murdar güzlincə güldüyümü , daha gülməmək üçün dodağımı gəmirdiyimi filan düşünün.

sırf bu yerli yersiz gülüşlərimə görə heç bir cənazəyə qatılmadım. ta ki 21 yaşında dostumun böyük qardaşının yol qəzasında ölməsinə qədər.

əslində cənazəyə qatılmasam , o namazı qılmasam , qəbiristanlığa gedib 2 üç torpaq verməsəm də olardı. çünki dostum mənim bu qəribə xaiyyətimi bilir və məni həqiqətən başa düşürdü. qırılmaz , küsməz , inciməzdi.

lakin xeyr!

o cənazədə olmalıydım , çünki o mənim uşaqlıq dostum idi. ölən böyük qardaşını da çox sevər , sayardıq , davalarıma belə girişərdi rəhmətlik .

xülasə qətiliklə gülməyəcəyim mövzusunda özümə inanmış və dəstəmazımı alıb cənazədə saf da dayanmışdım. həm də ən qabaqda dostumla çiyin-çiyinə.
namaz qılınmış tabut çiyinə alınmış gedirdi qəbiristanlığa doğru. mənsə məhləmizdəki bizim adlandırdığımz "meyhane"-yə doğru gedirdim artıq.

bəli olmamışdı bacara bilmədim , yenə güldüm murdar murdar , məllim ' necə bilirsiniz ' dediyində , ətimi cimdiklədim , başımız sağ olsun deyib qucaqlaşdıqlarında dilimi dişdiyirdim , gülməmək üçün götümü yırttım amma olmadı , edə bilmədim. daha da çox alçaq olmamaq üçün qəbiristanlığa getmədim.

amma indi tamamilə məğlub etdim bu xəstəliyi. çox şükür sovuşdurduq bu möhkəm xasiyyəti .

atam sağ olsun

yaş 27 və atam həyata gözlərini yumdu. və mənim 2. cənazəm . amma gülməyəcəyimdən o qədər əminəm o qədər güvəncliyəm ki. tərif edilə bilinməz .. onsuz da baş sağlığına gələn qohumlarımızı qarşılayarkən , dostu tanışı yola salarkən bu aydın idi artıq. gözlərimdən yaşlar heç dayanmadı..

səhəri gün çıxana qədər donuq gözlərlə üstünə ağ bir parça örtülmüş ataya baxmaq necə bir hisdir anlaya bilməzsiniz , hər an ' zarafat eliyirdiiiim ' deyə qalxmasını gözləmək necə bir duyğu bilə bilməzsiniz. cənazə ərəfəsində adının oxunması adamı necə sinir edir bilməzsiniz..

və heç gülmədim mən , cənazədə qardaşımla yan-yana , tabutda qarşı qarşıya qəbiristanlıqda baş-başa atamızı dəfn etdilər. hətta məzarına belə girdim , atamı qucaqladım, gözyaşlarım kəfəninə damladı amma yenə də gülmədim . götümə mıx batdı yenə də gülmedim . üstünə torpaq atarkən belə gülmədim . gülmedim be usta hemde heç gülmedim . atamın sayəsində mən bu xəstəliyi məğlub etdim.

amma atamın öldüyü gün , morgda onun da belə bir xasiyyəti olduğunu anladım.

çünki üzü gülürdü. lan bildiyin dişini ağardırdı. ölümə belə təbəssüm edirdi.-*

nur içində yat ata. üzün həmişə gülsün.. xoş günlər..