43. demeli üniversitetin ilk günü,ilk derse gecikmişdim ve bu hem de bakı ve bakının o dehşetli,ömür gün yeyen tıxacları ile de ilk tanışlıq günü olmuşdu.neyse..geciksem de,derse girmek zorundaydım ve utana-utana,özümde cesaret tapıb birteher girdim derse..gördüyüm ilk boş stula oturdum..yanımda oturan qız döndü mene sarı,'salam,menim adım filankesdi' dedi.nese men de adımı dedim sonra qız hemen haralısan deye soruşdu,men de naxçıvanlı deyen kimi qız başladı gülmeye' ahaa,men de deyirem axı niye bele gecikmisen,yolun uzaqdı axı senin,hee,ona göre,hahaha..'sonra da hamı başladı gülüşmeye..bu azmış kimi, yanımdakı başqa biri 'aaa,düzdü ki,yaa,sizin orda iyneye lombalası deyirler,ne bilim,çengele cırıq qaşıq( nese qarpızla bağlı da biri vardı,indi xatırlamıram),düzdüüü,hahaha'' men tebii ki,şokdaydım..özümü tamam itirmişdim,tek cümle deye bilmişdim'yoo,siz ne danışırsız,vallah,bunu ortaya çıxaranların texeyyülüne heyranam,yoo,inanın,bizde heç kim bele danışmır ve.s' tarzında bir şey demişdim.amma,çifaydaa,hamı,hetta,müellime de gülürdü..birce durub,'nolur,bir dene da be de,gülek de' demekleri qalmışdı..neyse ki,bir az insaflıydılar,daha onu istemediler..indi,her defe yadıma düşende o anlar,özüm de gülürem,o ayrı..yeni ki,naxçıvanlı olmaq bezen bele ecaib,qeraib suallarla qarşılaşmaq,gülüş obyektine çevrilmek ve iş yerine,üniversitete falan bele 'travmatik' girişler elemekdi herden de..