301. yenə etiraf etməyə çalışacam. əhvalım hara qədər yetsə yazacam, ya da bəlkə yarıya qədər yazdıqdan sonra öz ürəyimi boşaltdığım üçün siləcəm və bütün bunları siz oxumuş olmayacaqsız. əgər oxuyursuzsa, deməli səbrim çatıb.
mən sosial fobiyadan əziyyət çəkirəm. insanlar sosial şəbəkələrdə taxt-tac qurduqlarından, kiminsə sosial fobiyası artıq diqqət cəlb etmir. amma önəmli xəstəlikdir! bəli, bəli- bu xəstəlikdir. lakin mən özümü xoşbəxt sayıram. çünkü bu xəstəliklə mübarizə üçün bu xəstəliklə barışmalısan. nə qəribədir deyilmi ? məhz özünlə barışmamaq səbəbindən yaranan bu xəstəliyin hücumlarını dəf etmək üçün özünü qəbul etməlisən. hər şey uşağlıqdan başlayır. siz o qədər utancaq olursuz ki, ağlayaraq belə diqqət çəkə bilmirsiz. bu utancaqlığı sizə ailə vəziyyəti, maddi durum kimi kök salmış qol-budağlar aşılayır. uşağlığdan başlayan bu vəziyyət sizi digərlərinə görə bacarıqlı edir, lakin siz heçvaxt bu bacarıqları ardıcıl önə çıxara bilməyəcəksiz. sizdə bu bacarıqlar ona görə var ki, siz köməyə ehtiyacınız olanda kömək istəyəcək cəsarətə, öz ideyalarınızı ümumi toplanışda deyə biləcək səs tonuna (fikrən və cəsarətin gətirdiyi ton) sahib deyilsiz. məcbursuz öz ideyanızı alternativ yolla çatdırasız. və təəssüflər ki, bəzən bu alternativ yollar sizə mənfi xal verir, ideyanız başqasının özəl mülkiyyətinə çevrilir. siz heçbir zaman sübut edə bilmirsiz ki, əslində bu sizin fikriniz idi. çünkü bunu sizdən eşidən olmayıb.


böyüyürsüz, sizin girlfriend bele olmur. olduqda isə siz hər şeyi elə hey şişirdirsiz. hər gün özünüzlə bağlı bir problem aşkarlıyırsız və bu kəşfiniz sizə təşviş verir. bu təşvişin hərarəti ilə sevgilinizi qısqanırsız, dəxlisiz uydurmalar edirsiz, qız sizə yaraşıqlısan desə belə yenə də bir problem tapırsız və qız sizdən bezərək, qaçır gedir.
baxıram sosial dünyası olanlara. axı onlar bunu necə bacarır ? mənim həqiqətən dostum yoxdur. bir nəfər dost dediyim biri var, o da görməyən insandır. heç təəccüblü olmadı, hə ? çünkü görməyən biri ilə münasibət qurmaq sanki məni daha rahat edir. onunla görüşəndə çox danışıram, çünkü danışmaq təbii ehtiyacdır. və zatən onun da əlindən dinləmək gəlir görməyən olması ilə əlaqədar.
bu fobiya elə bir şeydir ki, sizin çantanızı oğurlasalar səs-küy yaratmaq ən sonuncu istəyiniz olar, hətta elə şəkildə qaçmağa çalışarsız ki, qırağdakılar bunu fərq etməsin.
bir uzun növbənin içindəsizsə siz antraktida, həyat grenlandiya. bilməzsiz birincimi olsaydız yaxşı olardı ya sonuncumu ? sanki sıra növbəsindəkilər hamısı bekardır və sizi gərginlikdə saxlamaq üçün ora yığışıblar havasında olarsız.
vaxtınızı alsa belə kiməsə sözünüzü demək üçün, hər hansı mağazadakı nəyinsə olub-olmadığını soruşmaq üçün ən sərbəst vaxtları seçərsiz. özünüzə paltar alarkən neçə dənə mağazanın yanından düz keçərsiz. girdiyiniz mağazada isə əgər nəyisə sınağdan keçirtməmisizsə nə mutlu sizə. yox əgər keçirtmisizsə hazır olun çox güman evə gedəndə peşman olacağınız, əlinizdə olan qəpik-quruşu bu zay şeyə verdiyinizə görə içinizdən qara-qanlar axıdacaq vəziyyət yaşayacaqsız. amma siz götsünüz, mamanız sizə bunun yaxşı olmadığını deyəndə eqonuz sik kimi duracaq və çımxıracaqsız. dükanda rədd edə bilməmə duyğusunu, evdə - sizə əslində real bir şeyi deyən və təbii instinkt olaraq sizə ən çox dəyər verən insan üzərinə qusacağsız. sosial fobiyanız varsa böyük ehtimal kasıb olduğunuzdan nəsə başqa şey ala bilməyəcəksiz və dəxlisiz bir ayaqqabını (tutaq ki, sizə ayaqqabı sırıyıblar) bütün mövsüm boyunca geyməli olacaqsız, alın sizə daha bir səbəb utanmağ üçün. məhz bucür dairənin içərisinə düşdüyümüzə görə bir an sosiallaşıram dediyimiz anda nəsə əks istiqamətdə baş tutur. adı isə olur ki, mütləq biri yaxşı olanda biri pis olmalıdır zırt-pırt.

əslində yazacaqlarım bitmədi. davamı mütləq olacaq.