6. dünən saat tam səhər 9:00-da itirdiyim insan.
bu adda yazar olduğunnan əvvəl başqa yerə yazmaq istiyirdim. amma sonra düşündüm ki, babaya ən layiqli başlıq elə babanın özüdür.
əziz sözlükçülər, inanın heç bir noğul-nabat nənə-baba kimi şirin olmur.
üstəlik bu sözü sizə nənə-babalarınnan ömründə bir dəfə belə nağıl eşitməyən bir insan deyir.
itirdiyim ata-babamdır. çox zəhmli bir kişi idi. yanınnan keçərkən yenə nəyisə irad tutacaq deyə qorxardıq. xəstəliyi isə, yaşca mənnən də böyük idi. 1988-ci ildə keçirdiyi infarkt, 2007-də paralic, 2008-də yüngül infarkt keçirmişdi. amma onunla belə sağlam adam idi. mənə adını vermişdi. mən onun böyük oğlunun böyük oğluyam deyə məhəbbəti bir ayrı idi. (çox bildirməsə belə.)
kişi məni özünə oxşadırdı. nə var-nə var sakitliyi sevirdim.
amma mən onun atılan dırnağı da deyiləm. o səliqəli mən pinti...necə səliqəli?
hər yeri dizə kimi palçıq olan bir yerdən bu insan şalvarının ətəyi belə batmadan keçirdi. təmiz insan idi. mənsə düz yolda harda palçıq var orayla gedirəm sözlük.

düşünün bu iyirmi neçə ildə bir dəfə də bu insanı öz qoyduğunu axtaran görmədim. şişirtmirəm inanın. paltarları gül kimi, sənədləri çekləri nizamla, intizamla...
mayda ödədiyi ilə iyulda ödədiyinin rəfdə olub, iyunda ödədiyinin yoxa çıxması söhbəti yox idi rəhmətlikdə.
mən "oxşar" isə, axşam yatanda çıxardığım corabı səhər 1 saat axtarıram.
yox baba, mən sən ola bilmirəm.
dediyim kimi babam çox ciddi idi və 2007-ci ildəki paralicin əsəb travması onu daha da zəhmli etmişdi. amma bəzən gülürdü də. gülüşünü çox sevirdim. darıxacam, darıxıram da....
keçən il uğurlu və rüvşətsiz imtahanlarım barədə danışanda qürrələnib gülmüşdü. bu yaşıma rəğmən novruzda rayona gələndə sarı beşliyi çıxarıb "al, bu da qurşağpayun" deyirdi. mart ayının hələ 6-sı ikən atamı yığıb "qızları təbrik elə" deyirdi. hər il ramazan bitəndə oruc tutduğumu bildiyinnən mənə zəng eliyib xüsusi bayramlaşardı. amma bu il olmadı. bayramı mən gəlməli oldum.
29 iyul günü azan azana qarışdı. bizim sabirabadda (anonimlik gedir deyəsən) vəfat edənçün məsciddə azan verilir. dünən bayram namazının azanı sonrası bir azan da babaya veriilib.
bu kişi inanın ki, cavanlığında "ateist" olub. sumqayıtın, şamaxının "yeyib içən oğlanı" olub. amma 2007-ci ildə paralicdən qabaq həcc ziyarətinə getdi. 2010-da məşhəd, kərbəla. artıq məscid cərgəsində dayanıb namaz əda eliyirdi. ölümü öncəsi dilinnən təkbir və şəhadət düşmürmüş.

bu gün sözlük mənə həyat ibrəti verdi. dünən taraz girmədiyimnən bildirişim də kəsilmişdi. ölüm də belədir. yavaş-yavaş unudulursan.
onsuz da insan sözünün kökü ərəbcə "nas" (unudan) dır.
unutmağa, unudulmağa məhkumuq.