Uşaq vaxtı, 12-13 yaşımda Atam mənə gözəl , qara rəngdə , üstündə start sözü yazılan,atamın dediyinə görə heç kimdə olmayan,velosipedi almışdı. Məktəbdən evə gələn kimi həvəslə sürməyə başlayırdım.o vaxtlar məlhədəki qızlardan yalnız mənim velosipedim var idi.Qızmar yayda həvəslə sürürdüm,yarışlara qatılırdım,Bir gün velosipedlə evə gələrkən məhlənin bütün oğlanları əl-ələ tutaraq sıralanmış,evə getməyə qoymurdular.Nə qədər qışqırsamda əllərini aralasamda buraxmırdılar əllərini,bədbəxlikdən bunlardan başqa heç kim yox idi.məndə velosipedlə arxaya gedib sürətlə ortalarından keçdim,bitiş xəttindən keçmiş kimi(lakin bu mənim sonuncu bitiş xəttim idi )bir uşağın qolunu sındırdım,ağlayırdı,pis oldum həm ona, həm özümə . onun toppuş və hər zaman deyinən anasını gördüm mənə əsəbi şəkildə baxırdı . bildim ki bu işin axrı yaxşı olmayacaq.sürətlə hadisə yerindən uzqlaşdım. Evə gəldim və hər şeyi anama danışdım onsuzda velosiped sürməyimi istəməyən anam bu hadısədən sonra velosipedi əlimdən aldı xalam oğluna verdi.Hər şey bitdi,məni incidən,velosiped sürməyimə icazə verməyən,hətta yolda getdiyim zaman velosipedlə dövriyə alan oğlanlar yox mən pis oldum,bütün kariyeram bitdi . Ondan sonra heç sürə bilmədim.Sadecə oğlanların yanımdan sürətlə sürdüyü o sürətli,rəngli,təzə velosipedlərə baxa qaldım.indidə harda görsəm baxıram, uşaqlığım yadıma düşür.Məncə,günah o uşaqlarda deyildi,cəmiyyətdə idi.
