ata
Uşaqlığımın böyük bir dövrünü özümü səni istəmədiyimə və sənin bir çox xüsusiyyətlərinin sənə gələcəkdə nifrət etməmə səbəb olacağına inanaraq keçirmişəm.Anamla olan hər ayrılıqlarınızda səni günahkar bilmişəm,gözüm ancaq sənin o “bəzən”lərindəki mənfi xüsusiyyətləri görüb.Həmişə özünü haqlı bilmisən hər davanızda “sizi döymürəm,söymürəm,təhqir etmirəm,işinizə qarışmıram”deyib özünü müdafiə edərək anamın mübarizəsinin elədiklərində yox “eləmədiklərinlə”,laqeydliyinlə,sevgisizliyinlə,eqoistliyinlə olduğunu ya görməmisən ya da görmək istəməmisən.
Ən son ayrılığınızda mənə “bir gün məni başa düşəcəksən” demişdin.Bu sözünmü təsir etdi və daha fərqli prizmadan,hər tərəfli baxmağa başladım,yoxsa həqiqətənmi böyüdüm,dəyişdim və səni başa düşməyə başladım hələ də bilmirəm.Qarşına oturub “səni anlayıram,artıq mən də vəziyyəti sənin kimi görürəm,bütün o mübariəzələrin boş olduğunu,hər nə qədər etdiyinin səhv olduğunu bilsən də özünü dəyişə bilməməyini anlayıram,çünki artıq mən hər nə qədər həmişə çəkinsəm və istəməsəm də hər şeyimlə əslində sənəm” deməyi çox istəyərdim.Kitablara olan sevgindən,öz özünə danışmağından,təkliyə olan bağlılığndan,qarşındakının gözlərinə baxsan da beynində tamamilə ayrı aləmdə olmağından,dəngəsizliyindən,düşüncəsizliyindən tutmuş hərəkətlərimlə belə sənə bənzəyirəm.Ancaq o qədər vecsizsənki, mən bunları sənə desəm heç məni dinləyərsənmi....
Bir neçə il əvvəl mənlə maraqlı söhbətlər edərdin,oxuduğumuz kitablardan,dünyadan,yaşamdan,hər nə qədər özün əməl etməsən də düzgün bilidiyin nəsihətlərdən danışardıq.Son vaxtlarda bizdən heç olmadığın qədər uzaqsan.Heç vaxt əsl ata qız kimi olub,bir dəfə saçımı oxşayıb,məni öpüb,həqiqətən cavabının səni maraqlandırdığı bir “necəsən?” deməsən də,bir birimizlə tək səmimi olduğumuz o söhbətlər üçün çox darıxmışam....
Bundan sonra ikimiz də dəyişəsi və bundan sonra yaxın olası deyilik,onsuz sənə bu cür sürətlə bənzəməyə davam etdikcə bu mümkünsüzdü.:/
sən də yaz!