musiqisi, atmosferası, ssenarisi ilə izləməsi insana zövq verən 1958-ci il çəkimli louis malle filmi.
həm rejissorun, həm də baş rolda olan aktrisa *janne moore*un kino aləminə ilk addımları idi. buna rəğmən olduqca uğurlu film olduğunu düşünürəm. hələ soundtracks *miles davis*ə məxsusdur ki, məncə bu çox şey deməkdi. sırıf jazz sədaları altındakı paris gecələri üçün belə filmi izləməyə dəyər.
bəzi kiçik çatışmazlıqları çıxsaq, olduqca maraqlı və macəra dolu ssenarisi var filmin. nə olacağını gözləyərkən həyəcanlanır adam.
--spoiler--
julien və patrou carala'nın xanımı florence arasında güclü sevgi münasibəti var. sevgililər carala'nı öldürüb intihar kimi göstərmək, birgə xoşbəxt olmağı planlayırlar. amma cinayət vaxtı kiçik bir xətayla bütün işlər dolaşır, nəfəs kəsən hadisələr zənciri başlayır.
--spoiler--
filmdə ən sevdiyim detal flerence'in bütün "dəlil" və xəbərləri inkar edib julien'i axtarması idi. onun özünü tapıb hər şeyi dəqiq sübutlarla axtarır, söyləntilərə inanmır. tam onda "ahh işte benim kadınım" dedim.
--spoiler--
julien və florence ancaq filmin sonunda, şəkillərdə birgə görünür. birgə şəkillərinə baxanda florence "we are together" deyir ki, bu da çox təsirli idi.
--spoiler--
"I'm the one who can't take anymore. I love you. I love you. So we have to. I love you."
soundtracki da qoyum bura, əylənin. qırmızı şərabla birgə dinləməyin zövqü də ayrıdı, fürsət düşsə yoxlayarsız. -*
(youtube: 
)
)