9. vaxt necə uçub keçir. ibtidai sinif üçün çox darıxıram. bəlkə də hər şey çox ibtidai idi ona görə. ama həm də hər şey çox ciddi görünürdü. hər dəfə digər ibtidai siniflərin qarşısından keçəndə "bu filan müəllimin sinifidir, çox güclüdürlər" ya başqa bir qapıda bu sinifdə filankəsgil oxuyur deyirdik. nizami məktəbi, sabirabad. çox güclü məktəb deyildi, ama pis də deyildi. rayon məktəbi nə qədər ola bilərsə. yaxşı rəqabət var idi. ibtidaini bitirib beşinci sinifə keçmək üçün, sanki arenaya hazırlaşan gladiatorlar idik. ya da mənə elə gəlirdi. məktəbimiz kvadrat idi, ortasıysa boş balaca park idi. kolizey kimi. zəng arası ora düşürdük. digər siniflərlə çox danışmırdıq. ama haqqlarında danışırdıq. ibtidaini bitirib başqa siniflərə bölünmək üçün həyəcanlıydıq. sonradan mən pis sinifə düşmüşdüm. sinifdə ən yaxşı mən idim. heç bir rəqabət yox idi. ama hamısı yaxşı uşaqlar idilər. bir il sonra ayrılıb başqa sinifə keçəsi oldum. sinif rəhbərimiz üzeyir müəllim, məktəbin ən yaxşılarından idi. səhər atam apardı yeni sinif üçün, həyəcanlı idim, savadlı uşaqlar var idi sinifdə, dərsə də gecikmişdim, içəri girəndə üzeyir müəllim məni sinifə tanıtdı. "yeni sinif yoldaşınızla tanış olun, lisey imtahanlarında rayonda birinci ölkədə on dördüncü yeri tutub" (liseyə də gedə bilməmişdim ödəniş haqqına görə). sevinmişdim müəllimin tərifinə görə. keçib əyləşdim. zəng arasında sinifin sonra çox yaxın dost olacağımız bir neçə tanımadığım uşağı mənə gəlib "nə yaxşı ki bizim sinifə keçdin səni gözləyirdik" dedi. elə bil futbol komandasına lipa transferi olmusan. çox sevinmişdim. bəlkə də ilk aidiyyat hissini orda qazanmışdım. dostluq və komanda ruhu, bizim sinif digərlərindən daha yaxşıdır, rəqabət və sairə. ilk başda çəkinirdim çünki sinifdəki uşaqlar nisbətən yüksək rütbəli ailələrin uşaqlarıydı, şəhərdə yaşayırdılar, mən daha uzaqdaydım. ama sonra aramız düzəldi. hətta məni sinifkom seçdilər. istəməsəm də. yeni sinifləri tanıdıqca ordakı uşaqların nələr bildiyini bilmək istəyirdin. hər dəfə daha çox öyrənmək, daha çox bilmək. bəlkə də kasıb olmaq bəzən daha yaxşıdır ya da ən azından orta məktəb üçün. çünki heçnəyin yoxdur kitablardan başqa. digər uşaqların diqqətini dağıdan şeylər var idi. ya da uzağı gedib play station oynayacaqdılar klubda, naçala yazdırırdısa kiminsə uşağı idi, həkim - prokuror. pul olduğu üçün axşama qədər bilyard futbol, məktəbə vaxt qalmırdı. bizim sinifdəki uşaqlar güclüydü, zəiflər də var idi ama onlar da başqa şeylər də yaxşı idilər, idman futbol ya nəsə. fuad məsələn doqquzuncu sinifdə məktəb çempionatında final ştrafımızı on birinci siniflərə vurmuşdu az qala mərkəzdən, baxmayaraq ki ştrafı sudya aslan müəllimə üç paçka siqaret paçkası alaraq qazanmışdıq. ama zato çox yaxşı vurmuşdu. tom hardy kimi adam idi. sonra məktəbin palajeniyasına seçdilər, məzunlar, biz gedirik bundan sonra burdakı problemlərə sən baxacan. vor zakon hikmətdən qalma adət idi, bizim məktəbi bitirmişdi.
elə. gecə 4.07. gedim yatım. yata bilməyib durub bunu yazdım ki ürəyim soyusun bəlkə biraz darıxaram. birgün qayıtsam, ilk sinifimizə gedib görmək istəyirəm. yəqin intizarla girib kədərlə tərk edəcəm. itən şeylər geri qayıtmır. c'est la vie.