316. artıq ağlaya da bilmirəm...
Artıq gözümdən yaş gəlmir. Neçə dəfə sad mahnı fonunda da ağlamağa çalışdım, olmadı. Edə bilmədim. Bəlkə ağlayası qədər pis halda deyiləm?

Axı, eləyəm. Çox pisəm, yuxu dərmanlarımı axtardım. Hamısını birdən atacaqdım. Kağıza da "ölümümdə heç kim günahkar deyil" yazmışdım. indi nə edim? Kağızı aparıb atım zibil qabına? Kağız boşa getdi. Yox, saxlayacağam. Sabah edərəm bəlkə, bəlkə başqa bir gün.
Getsəm, təqsirkar odur sözlük. Məni neçə illər özüm belə fərqində olmadan "sömürən", bütün sevgimi sovuran, həyatdan soyudan, ələlxüsus da son zamanlar artıq zibilini çıxartmış həmin o şəxsdir. istəmirəm onu. Nə görmək, nə mesajını almaq, nə şəklini görmək, nə hesabının qarşıma çıxması.

Amma əlləri.. əllərini tutmaq üçün nələri verməzdim? Əllər önəmlidir. Əllər hər şeyin toplusudur. Əlləri tutmadan, nəyisə bildiyinizi düşünmək axmaqlıqdır.

Mənim əllərimi heç tutan olmadı. Buna layiq deyildim? Bəlkə o qədər çirkinəm ki, əllərimi tutmağa iyrənir insanlar?

Amma mən çox əllər tutdum. Hamısı da fərqli idi. Bəlkə mən çox dar insanam? Əllərin hamısını fərqli görürəm. Bütün insanları bir birindən ayıran özəllikləri olduğuna inanıram. Məsələn, məni hər kəsdən ayıran özəlliyim var. Nədir? Onu bilmirəm, ən azından şəxsiyyət vəsiqəmdə, xarici pasportumda oxşarlarımın sayı 0 olaraq yazılmışdı. Xarici olaraq dünyadakı hər kəsdən fərqliyəm. Daxili isə bilmirəm. Hamını tanımıram, hamı da məni tanımır. Qıraqdan görünən qədərəm, içəridə hansı zəlzələlərin baş verdiyini kimsə bilmir.

Sözlüyə gələndə, buralara düşəcəyimi heç zənn etmirdim. Düşdüm amma. Elə düşdüm ki, çıxa da bilmirəm. Nə edəcəyim doğrultusunda çaş-baş qalmışam.

Bu vəziyyətdən çıxmağın yolunu da tapmalıyam. Tapmışam onsuz da, ya da tapdığımı düşünürəm.
Elə hey başını qat, bir işlə məşğul ol. 1 həftədir gecə-gündüz kurslar izləyirəm, gitarda nəyisə oxumağa çalışıram, hətta #sözaltı music başlığına ifalarımı atmağı düşünürdüm.

Bu gecə, amma elə bil içimdə yatmış vulkanlar püskürdü. Ağlayıb çölə atmağa çalışdım, olmadı. Od püskürə bildim sadəcə. Sadəcə balkondan əlimdə siqaretlə, özünü ağlamağa məcbur edirmiş kimi bir hiss yaşadım. Ağlaya bilmədim amma. Nə edim? Başqa necə ata bilərəm bu sıxıntını, bu dərdi?

Kimlə danışsam, bilirəm ki, axır-əvvəl "ya bi siktir git" deyə qovacaq. Öz aləmimdə amma çox şey yaşadım sözlük. Mənə elə gəlməyi, ya həqiqətən elə olmağını sikdir edin, atın qırağa. Mənə bu qədəri çoxdur.

Yaşamadığımı hiss etdim. Yaşamadıqlarımı gördüm. Daha doğrusu yaşatmadıqlarını. Mənə yetərincə sarılan da olmadı. Sarılıb möhkəm qucaqlayan da olmadı. Əzik biri olduğum üçün deyildi bunlar. Əsla əzik birisi də olmamışam.

Bunlar yanlış bir insana uzun müddət bağlanmış, sonda gözləri açılmış, amma açılan kimi də diblərə düşmüş birinin ağzından çıxır. Bəlkə düzələr deyə neçə gecə tavanla saatlarla baxışdığımı, neçə gecə yata bilmədiyimi bilirəm mən. Bəlkə sabah nə isə olar, sabah olmasa da bir həftə də, bir ay da, bir il də vaxt verim. Bəlkə düzələr. Bəlkə günəş və ay eyni anda üzümə gülər? Nə vaxtsa bəlkə mən də hiss edərəm sevildiyimi? Deyə-deyə günlərimi, aylarımı verdiyimi də bilirəm mən..

bunlar hər içəndə intihar etməyi düşünən bir yazar tərəfindən yazılmışdır. Bir gün intihar etsə, günahkar sadəcə pivə şüşələridir. Necə deyərlər, "sərxoşdur, nə dediyini bilmir"...