3. yer vermәdiyi adama görә insanlıq sәviyyәsi dәyişәn gәnclikdi. öz adıma deyirәm ki, yer verdiyim adamın yaşının elә dә fәrqi yoxdu. düzdü, 80 yaşlı birini görәndә o dәqiqә yerimi tәklif edirәm. çünki 20 yaşında gәncin belә ayaq üstә gedә bilmәdiyi yolu bu adam necә getsin? ancaq öz yaşımda oğlana da yer verdiyim olub. elә 1 hәftә bundan qabaq. yer verilәcәk adamları yaşına görә yox, yorğunluq dәrәcәsinә görә bölürәm. mәsәlçün bir dayı minib, 60 yaşlarında. baxırsan ki, adamın saçı-başı ağdı ama gümrahdı. gül açır az qala. bunun nәyinә yer verim? özümün ondan daha çox ehtiyacım var. ya da, bir dә görürsәn bir qaqaş minir. bir әlindә dәftәr, o birsi әli ilә yıxılmamaq üçün bir yerdәn yapışıb. ancaq dәqiqә başı bir ayağını bükür, biraz yellәdir sonra qoyur yerә. yetim yәqinki sәhәrdәn 3 dәnә kursa gedib. axırıncı yemәyini dә sәhәr yeyib elә. belә adama yer vermәk lazımdı mәsәlçün. adam ayaq üstә dura bilmir çünki.
әn çox da, gәlib başımın üstündә dikilәn arvadlara yer vermirәm. çox vaxt biraz kәnarda sakit, yorğun duran başqa bir qadını çağırıb yerimi verirәm. bu da baxa-baxa qalır.