"özündə əksiltməyə çalışdığın şeylər, əslində sənin içində dolub daşandır. sən özünə nifrət edirsən, həyatını bitirmək istəyirsən, getmək istəyirsən. bunların hamısı alternativlərdir. amma bunların olduğu kimi, bundan daha çox alternativ daha var, sadəcə baxmaq lazımdır."
bilirsən necədi, elə bir sən bir nəfərə deyirsən ki, mənim əllərim qollarım bağlıdır, amma o deyir, yox, o iplər əslində sənin qurtuluşundur. iplə bağlanan adam nə edər maksimum? ipləri kəsib, ipdən özünü asa da bilər, iplərlə marionet də düzəldə bilər. sonsuz bir döngü var bu cümlədə.
(youtube: 
)
)mənə elə bil ki, durduğum yerdə gözaydınlığı verir. elə bil motivasiya verir, amma dost bilirsən mənə ən axrıncı deyiləcək şeydiye bu. bu gün köhnə dostlarla görüşdüm, mən evə qayıdanda, həmişə dəmir yolunun kənarında bir dükan olur, arada məhlədəki dükan bağlı olanda ora gedirəm. uzun sözün qısası, absurd şəkildə bu gecə də içkiliyəm. sabah, hər dəfəsində canımı qurtardığımı düşünüb, amma çox dəxlisiz bir bəhanə ilə hər dəfə məni özünə çəkib qaytaran bir lənət şəhərə gedəcəm. düzü gedib də qayıdacam, di gəl ki, görüntüsü belə insanı özündən iyrəndirir. o yer naxçıvandır, bəli. mən o şəhərə gedəndə, ilk aldığım uşaqlıq travmamı da görürəm yuxarıdan, ilk sevgimi də görürəm, ilk dəfə ürəyim sevinclə çırpına çırpına görüşə qaçdığım, ilk dəfə qapının ağzında qalıb evdən qovulduğum, birinci sinifimi görürəm sözlük. mənim tanrıya inancımın bitdiyi şəhər buradır, amma bəzən özü mənə sarı gəlir, hansı ki, bəzi gecələr absurd şəkildə oturub söhbət edərdik onunla. mənim stolun altında oyandığım gecələr, qışın soyuğunda sırf üşüməmək üçün içdiyim, amma tanrını gözümün qabağında gördüyüm yalnız gecələr var idi. mən bura bir özkeçmiş yazmaq istəmirəm, zaten mənim danışdığım, ya da haqqında danışdığım hər şey, hər kəs, özünün bu həyatda mənə toxunduğu nöqtədən az ya da çox xəbərdardır, çünki hamısından bir şey mütləqdir ki, ya qoparmışam, ya götürmüşəm, oğurlamışam, ya da əksi, eynisini onlar mənə edib.
sözlük, mən hərdən yadımdan çıxardıram nəyisə kiməsə danışıb da həll edə biləcəyimi, ya da dərdimi yüngülləşdirə biləcəyimi. mənim hər şeyimi ən pis şəkildə həmişə əllərimdən alırdılar. mənim xəyallarımdan tutmuş istəklərimə qədər, hər şey, ya əlimdən alındı, ya da oğurlandı. amma heç bir şəkildə özümə buraxılmadı, imkan tanınmadı. bəli, xəyallarla istəklər ayrı-ayrı şeylərdir. necə? gəl sənə izah edim
xəyal etdiyin şey nə ola bilər, bəlkə nə vaxtsa hansısa bir işdə uğurlu bir mövqeyə yüksələrsən, bir insanın xəyalını qura bilərsən, bir evin, bir maşının xəyalını qurarsan, şəhərin xəyalını qurarsan. amma istək elə bir şeydir ki, məsələn durduq yerdə bir siqaret istəyə bilərsən. sən heç siqaret çəkməyi xəyal edən birini görmüsən? içib küçənin ortasında sürünməyi xəyal edən biri ilə qarşılaşmısan?
mənim xətam həmişə onda olur ki, özümə bir mövzuda həddən artıq güvənməyə başlayıram. bu dəyişmir e, istər hansısa sənətdə olsun, istər insan münasibətlərində. 4 ilə yaxındır tanıdığım bir dostum vardı, hansı ki, özümə vaxtilə belə hamıdan yaxın bilmişəm. bilirsən də, hər kəsin hər kəslə müəyyən bir dövr ərzində yaxınlaşdığı an olur. hansı ki, məsələn, həmin anlarda aranızdan su sızmaz. sözümü nəyə gətirirəm, dostum qayıdıb mənə deyəsən ki, bir az da ağayana tərzdə,
"ə, derek, mən filan yerə düşmüşəm, atana deyərsən həll eləsin", dedim ala, "dur sikdir burdan". bloka atdım, zırladım bir kənara. nəysə bu söhbət niyə açıldı, bura kimi niyə gəldim, hə bildim. güvən söhbəti. bəzən bəzi insanlara qarşı tutumum, bir ip kimi nazik, tez qırıla bilən olur. insanın ən adi bir yanlışında, istəyirsən ipi başına keçirəsən, boğub öldürəsən. bir az da deyəsən sadist ruhlu xiyaram mən.
ilk məktəb illərimdə bir dostum vardı, xətrini hələ də çox istəyirəm, amma hər zaman evdəkilər mənə onu primer çəkdikləri üçün, həmişə də istər istəməz içimdə ona qarşı bir paxıllıq yaranıb. təkcə ona qarşı da deyil. ətrafımdakı çox insanın paxıllıqlarını çəkirəm. çünki, demək olar mənim tanıdığım bütün dostlarımı ailəm həmişə mənə "camaatın uşağı filankəs belə elədi, sən yox" və s. indi də tutublar, filankəs, masterə girdi, ama sən yox. əziz valideyn. sənə bir söz deyim, mənim vecimə deyil. mən onlara baxıb maksimum "kaş mənim də olardı" deyib, 2 dəq sonra başımı yellədib öz işimlə məşğul oluram. bəli, kamu spotu, uşaqlara heç vaxt özünü başqaları ilə müqayisə etdirməyin, nə də siz etməyin. sonra mənim kimi, hamıya baxıb özü-özünə durduq yerdə yazığı gələn, 2 dəq sonra da özünü hər formada yıxıb sürüyən, öz həyatını sikmək istəyən bədbəxt tiplər ortalıqda dolaşmağa başlayır.
bəzən insan öz həyatı üzərində söz sahibi olmalıdır şüarını necə də gözəl başa düşürəm. mənə elə gəlir ki, sadəcə və sadəcə insan özü öz həyatını sikə bilməlidir. məsələn, valideynlər, dostlar, sevgili, universitet, üzündən zəhrimar yağan müdir, adminstrator, dövlət, o, bu etməməlidir. o vaxt tam azadlığa çatırsan bax. əsl, özü ilə, həmişə dediyim o ağrıları, əzabları gətirən azadlıq. çünki bu vaxta qədər nə yaşamışamsa, təməlində valideynlərin göstərdikləri yolla getdikdən sonra başıma gəlib. mən hələ də atama izah edə bilmirəm ki, mən saçımı yığanda əslində petux olmuram. anama izah edə bilmirəm ki, universitet diplomunu almasam da iş tapa bilərəm. qardaşıma izah edə bilmirəm ki, bala sənin oxuduğun bu gic gic kitabları mən də oxumuşam, bir sikə dərmna deyil, otur adam balası kimi bir sənət öyrən. fərqi yoxdur, bu musiqi də ola bilər, nə bilim ala proqramlaşdırma da ola bilər. adamın üstündə allah var, bu dünyada bəlkə də insanı(daha doğrusu məni, səni bilmirəm) gitar çalmaq qədər rahatlaşdıran şey çox azdır. haçan əlimə götürürəm bu poxu, elə bil bütün dünyadan qopuram. cırcırama səsimlə nə gəldi oxuyub camaatın beynini sikirəm bəlkə də. bax burda deyiblər, bir insanın azadlığının bitdiyi yer, başqasının azadlığının başladığı yerə qədərdir, halbuki o yetimlər mənim bu cırıq səsimi eşitmə məcburiyyətində belə deyillər.
mən ki, dərdli idim, niyə kiməsə ağıl vermə çabasındayam. diamond temanın bir yaxşı sözü vardı, insanlar mal, mal olmayanlar da var, ama çoğu mal. biz də buna daxilik.
bu aralar, bu aralar dediyim bəlkə də son bir ildə tək həyat motivasiyam, bu həyatdan bir dəfəlik rədd olub getmək idi, amma necə deyim, bir türlü ya götüm çatmadı, ya da alınmadı. bilmirəm, son günlərimi yaşayıram bəlkə də, beynimdə dərdini çəkə-çəkə gəzdiyim o qədər şeylər var ki. insanın bəzən özünü öldürməsi belə heç işdən deyil. məni bir neçə şey həyatda saxladı, amma artıq onları da mənə bəzən çox görürlər.
əgər mənim yenidən bir seçimim olsaydı bu həyata gəlməklə bağlı, yəqin ki, əqli çatışmazlığı olan biri kimi gəlmək istərdim. bəlkə də hazırda da eləyəm. mən axı hər gecə səhər oyanmamağı, öldükdən sonra mənim arxamdan nələrin olacağını, bəzən də, mənə o biri tərəfdə nələrin olub olmayacağını düşünürəm. yəni qısacası bu bilinməzlik. bilirəm ki, elə də bir şey olmayacaq. amma tam əmin deyilsən axı, bəlkə sənin dalınca biri söyər, o biri ağlayar. kimliklər o bu derken, deyirsən əşi sikdirsine. bax insanı bəlkə də həyatda tutan şeylərdən birisidir bu bilinməzlik. bəzən sən də özünü o bilinməzliyin içərisinə atmaq istəyirsən, amma nə olacağını bilməməyin, burda da əslində vəziyyətinin tək səndən asılı olması gerçəyi səni bundan çəkindirir. qorxu hər şeydir bu dünyada. qorxu bəlkə də həyatın təməllərini atır. qorxu olmasa, mən də bəlkə 1 ay əvvəl evdən atılanda gecə küçədə üstümə bıçaq çəkən o içkili "dəliqanlı" qaqaş tərəfindən sikdir olub getmişdim. amma bir anlıq fikirləşirsən axı, aqresiya nədir göstərirsən hər şeyə. o an hiss edirsən ki, əslində elə sən bu deyilmişsən ki. ya hər şeyi yanlış anlamısan, ya da sənin nəzərdə tutduğun şeylə olduğun şey bu deyil. bəs belədir mi, görəsən, hamımız nəzərdə tutduğumuz adamıq mı. bunun nə önəmi var ki, amınakoyim. bilmirəm sözlük, həyatda qalmalı olduğumdan əmin deyiləm. hər kəs mənim əsəblərimi pozacaq şəkildə özünü mənə proqramlayır, heç kəsə anlata bilmədiyim dərdim var, içimi o qədər sıxır. gözəl saçlarım var, amma vidalaşmalı olacağam, çox gözəl natiqlik qabiliyyətim var, amma çoxları mənə hər yerdə nifrət etdikləri üçün, heç vaxt kiminsə ürəyində sözlərimlə taxt qura bilməmişəm. hər şey məndən asılıdır, amma mən belə asılılığı istəmirəm. düz mütənasibliklə, tərs mütənasibliyin ortasında ilişib qalmışam, hansı ki, böyüdükcə dərdin artıq deyirdilər, amma böyüdükcə ölümün möhtəşəmliyi mənim gözlərimi qamaşdırır. yəqin ki, bir gün mən də o absurd zirvədə özümü bədbəxt edərəm. absurd bir entri. sənə bir mahnı daha yadigar qoyuram, əziz günlük...
(youtube: )
)hansı ki, ən qaranlıq günlərimdən xatirəydi...
içmək mənə heç yaxşı təsir etmir, bu sözü də kimin dediyini unutmuşam, yəqin ki, çox sevdiyim bir character olub həyatda. hər şeyə rəğmən gülümsəməyə də lənət, çünki heç kəs gerçəyi görmür, əslində var olan sadəcə reklamlardır.
(youtube: )
)