3. siyasətin onun hər zərrəsinə qarışdığını bilməyən bir insan.
Azərbaycan, 1925lərdən etibarən avtoritar rejim altında yaşayan bir xalqa sahibdir. ilk öncə stalinist bürokratiyanın təzyiq yumruğu, daha sonra isə sözdə-müstəqil respublikada əliyevin dəmir yumruğu. Azərbaycan kimi avtoritar rejimə sahib ölkələrdə, ictimai məmnuniyyətsizlik bir müddət sonra ictimai biganəliyə çevrilir. aylıq 300 manat əmək haqqı alaraq, uşaqlarını abituriyent hazırlıqlarına göndərə bilməyən birisi, öz maddi şərtlərinin zəruriliyi ilə məmnuniyyətsizlik yaşayır. Ancaq bu məmnuniyyətsizliklərin təşkilatlı ifadə kanalı olmasa, o məmnuniyyətsiz artıq biganəliyə çevrilir. "Əş, dünya belədi, haqsızlıqlarla, ədalətsizliklərlə doludur. Mən ki yıxa bilməyəcəm bu boyda Əliyevi" deməyə başlanır. Əliyev də çox yaxşı bilir ki, xalqa milliyətçilik və şovinizm tozu üfürməklə bu etiraz imkanlarını minimuma endirir. Bu biganəlik nəticəsində gənclik də lümpenləşir, ancaq zövq almağa, içməyə və əylənməyə vaxt ayırır. Məsələn, Kuba da elə idi. Avtoritar rejim o qədər biganələşdirmişdi ki xalqı, xalqın tək çıxış yolu içki, papiros və rəqs idi.
Azərbaycanda bu biganəliyin yenidən ümidlərlə qarışması üçün insanlara etiraz edə biləcəkləri ifadə kanalları lazımdır. inqilabın səsi də, məhz bunun üçün təşkil edilmişdir. xalqa, onsuz da zəruri olaraq yaşadığı məmnuniyyətsizliklərin səbəblərini və nəticələrinin sinfi analizini uyğun dillə anlatmaq, onları təşkilatlandırmaq lazımdır. ümid ancaq bu şəkildə gələ bilər. əliyev rejiminin korrupsiyası, istismarı; imperialist müharibənin qafqazda yaratdığı qan gölünü ancaq və ancaq işçilərin birlikdə mübarizəsi və onların öndərliyi altındakı bütün əzilənlər yuyub-aparacaq!