yalnızlıq
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
yalnızlığın ən çox anlaşıldığı anlar - sözaltı günlük - sözaltı etiraf - çirkin olmaq - sözlük yazarlarının qorxuları - sözlüyə yazma səbəbləri - #sözaltı şeir - timidus - hey you
dostlarının yazdıqları:
qanım deli vaxtlarında, yeni türkler demiş deliqanlı vaxtlarımda hamıdan uzaqlaşıb tek olmaq isteyirdim. ergen mode on. hetda bir defe uçuq salxaq bir ev axtarırdım qalmağa, elektirik bağlantısı olmayan, tapmışdımda 75 manata. yaşlı bir qadın verirdi öz heyetinde bir otaq. kend kimi bir yer idi, adanada. qalmadım orda, ama başqa yerde qaldım. ve o müddetde sessizlik üstüme ele çökdü ki peşman oldum, ağır keçid dövrü idi.
yaxşı deyil yalnızlıq, her ne qeder insan qaçıb sakit biryere getmek istesede bir nöqteden sonra beyniniz dayana biler. heç kimin olmadığı, evden sadece çörek almaq üçün çıxdığınız, evde internet bele olmasa, divanda uzanıb gözlerinizin tavanla sevişmesine şahid olarsınız ancaq. evdeki tek ses işlemeyen su krantından damlayan su damcıların sesi olar.
bir insan yalnız olmaq tek yaşamaq isteyirse, heç vaxt yalnızlığın ne olduğunu tam anlamıyla bütün ruhuyla hiss etmeyib demekdir. yalnızlığın dadına baxmış insanlar yalnızlıqdan qorxarlar.
hamıda olan yeniyetme vaxtlarında gelen yazarlıq, nelerse yazmaq, qaralamaq menede gelmişdi, ve her yere bu cümleni yazırdım : "yalnız qaldığım anlar menim üçün en tehlükeli anlardır, çünkü özümü fikirlerimden qorumaqda acizem"
yalnızlıq sizi olmadığınız biri edecek.
ama hamının keçmesi gereken bir etabdır mence. beynindeki deyişikliklere sebeb olması üçün. beyninizin gebe olduğu düşünceleri doğması üçün.
nece deyib şair;
bir gün herkes ölümü dadacaq.
yeni, bir gün herkes yalnızlığı dadacaq.
on gün bundan əvvəl bir dostu ziyarətə getmişdim. bir həftə qaldım. yaxın dost idi. hansı ki ömür boyu hərşeydən qaçıb yalnız yaşamaq istəyən bir dost. avropanın ucqar bir kəndində yaşayır indi, azərbaycanı, hər şeyi arxasınca qoyaraq bir daha dönməmək adına tərk etmiş bir dost. yalnızlığı seçmiş bir dost. ama yalnızlığın dadını bilmədən seçmiş bir dost. ilk görüşdə tanıya bilmədim hardasa 20kq arıqlamışdı. stressdən əlbətdəki. görən kimi anladım əlbətdə səbəbini. o illərdi tanıdığım dost tamam başqa biri olmuşdu. susqun biri, hansı ki yanında heç vaxt susduğuna şahid olmamışdım. həmişə şikayətlənirdi, ama ən azından bir şeylər danışırdı. indiysə o qədər susqunlaşmışdı ki bir həftə ərzində evdə sanki iki bir birini tanımayan iki insan kimi qaldıq. ara sıra birşeyləri yola vermək adına bir iki kəlmə edirdik "yağış yağacaq deyəsən" ya da bunun kimi şeylər. arada qızğın söhbətimiz olurdu, o deyirdi mən deyirdim razılaşmırdıq yenidən mübahisə edirdik, ama birdən susurduq, eləcə söhbətin orta yerində. ağır sükut basırdı ortalığı, yalnızlıq xatırladırdı özünü. özümüzə uzaqdan baxırdım o anlarda, mən cəmiyyətin istədiyi saxta adama nisbətən daha yaxın bir tipəm, o isə saxtalıqlardan tamamilə uzaqlaşmışdı və cəmiyyət onun kimi insanları istəmir. nəticədə siz beyni şizofreniyaya bağlayıb psixolojik bir xəstə olursunuz. hə, onun cəmiyyətdəki adı psixolojik bir xəstə idi. ama sadəcə cəmiyyətin gözündə yox, mənimdə gözümdə o psixolojik xəstəliyə doğru gedirdi. çünkü zəif idi. yalnızlıqla baş edəcək qədər güclü deyildi. yalnızlıq güclü adamların işidir. hər yalnızlığı arzulayana bunu vermək olmaz, yalnızlıq sizi heç olmadığınız qədər güclü biri edə bilər. ama eyni zamanda heç olmadığınız qədər zəifdə edə bilər. sizi məhv edə bilər. qazana bilər. mən qorxuram yalnızlıqdan, hər nə qədər onla olan savaşımdan üzü ağ çıxsamda yenədə qorxuram. hansı ki mən özümü yalnızlığa qarşı yetəri qədər donanımlı hiss edirəm. hazır hiss edirəm. ama yenədə qorxuram. yenə gəlsə yenə yenərəm onu, ama özümdə yorulacam. o isə, dostum, zəif idi, üstəlik qız idi, hansı ki bu savaşda onlar daha zəifdirlər. yalnızlığa qarşı özünə ən güclü silah olaraq marixuananı seçmişdi. hansı ki marixuananın əslində elə yalnızlığın bir oyunu olduğunu bilməyərək. bunun nəticəsində dahada mücərrədləşirdi. yox olurdu. özümü onun yerinə qoydum, mən olsam nə edərdim deyə. necə olardım deyə. bu şərtlər altında yenə də yalnızlığa qalib gələ bilərmiydim? bir kənddə, şəhər mərkəzinə bir saatlıq məsafədə olan. hansı ki kiçik bir şəhər oda. ətrafda dilini bilmədiyim bir neçə qonşum olan. necə biri olardım? əvvəllər arzuladığım bir kənara çəkilib kitab yazmaq istəyimi burda reallaşdıra bilərdim onun yerində olsam ya yox? cavab tapa bilmədim. yada yox cavabını aldım ama özümdən gizlətdim. bəhanəm isə bir yazar həmişə insanların içində olmalıdı oldu.
son gün, qayıdacağım gün, anlaya bilmirdim o sevinir ya üzülür? mən gedirəm deyə. hissləri belə ölmüşdü. öyrəşdiyi yalnızlığı ilə tək qalacaq deyə sevinirdi kimi bir ifadəsi var idi, bir tərəfdən də gözlərinin demək istədiyi başqa bir şeylər var idi. qapıdan çıxmağa az qalmış alışqanımı axtarırdım, kömək etdi, tapdıq, sonra birdən mənə "olar mənim alışqanımla bunu dəyişək?" dedi, ikisidə eyni alışqan idi, ama rəngləri fərqli idi, yəni arzulanacaq bir tərəfi yox idi alışqanın. başa düşürsən bu nə deməkd? yox? onda bilmirsən yalnızlıq nədir. bilmirsən ki yalnızlıq hətda sizi hər gün görməyə öyrəşdiyiniz əşyalardan belə iyrəndirir, buna görə istəyirdi o. fərqli bişey olsun, bir yenilik olsun. olar dedim, dəyişdik. onu qucaqladım, bağrıma basdım, birdaha görüşmək ümidiylə deyib çıxdım. susdum və getdim.
bir dostum həmişə küçədə it görəndə onları əsəbləşdirib üstümüzə cummaqları üçün şərait yaradırdı, həmişə etmə deyirdim ama edirdi. niyə? çünkü onu heçvaxt it dişləməmişdi, bilmirdi bu qorxunu və ağrını. məni isə düz səkiiz dəfə dişləyiblər o lənətə gələsi dişləri ilə. bilirdim və qorxurdum. əgər sizi heç vaxt bir it dişləməyibsə, bunun necə birşey olduğunu hardan bilə bilərsiniz?
siz siz olun dadını bilmədiyiniz yalnızlıqdan qorxun.
axşama qədər "mən yalnızam" deyib əzişib büzüşən ərgənlərədə baş qoşmayın. onlar yalnızlığı marjinallıq göstərgəsi kimi görürler. nə olduğunu belə bilmədən.
orhan pamuk- mənim adım qırmızı
.
http://www.soz6.com/sds-uploads/images1364069289.jpg
yanında biriləri varikən özünü yalnız hiss eləməyin özünün iradi olaraq etdiyin səhvlərdir. hansıki mən bunu illərdir edirəm. ətrafımdakıların heçbiri mənə uyğun deyil. sırf tək qalmayım deyəmi onlarla oturub durmuşam ya əvvəl maraqlı gəliblər sonra uyğun olmadığınımı anlamışam, bilmirəm. bəlkə də heç özümün hansı növə, türə aid olduğumu bilmirəm. amma yeganə anladığım şey var ki, bir çoxlarının anlatdığı həmin daimi dostluq hekayələri, kankalıqlar, qan dostluqları filan məndə kədər doğurur. çünki, o anları yaşamamışam və bunun əksikliyini bütün mənliyimdə hiss edirəm. soruşsanız mənim haqqımda "əsil dostdu", "uzun illərdi dostluq edirəm", "yaxşı sirdaşdı" kimi sözlər deyənlər vardır. onlar məni bağışlasınlar ki, barələrində bu sözləri deyə bilməyəcəyəm. bağışlasınlar ki, heç vaxt onlara tam içdən güvənə bilməmişəm, səmimi ola bilməmişəm. sadəcə danışıblar və mən də dinləmişəm. hansıki çoxlarınız bunu əsil dostluq bilirsiz. nəisə, bax belə ikiüzlüdü sizin shrink. özünə bu həyatda hələ də yer tapa bilməyən, durmadan qaçan ikiüzlü.
ruhumdakı zəncirləri qıram gərək, qıram! qıram!
çəkil, çəkil ey qəsbkar!...
necə qorxu verər səssizlik insana
insan necə danışar özüylə
necə qaçar aynalara
bir cana həsrət
bilməzlər
(baxma: orhan veli)
"icin sikim puluynan da qehbe tapmaq olmur e"
mesajdakı ağırlığı hiss etdiniz? adamı qəhpəyə möhtac edən yalnızlıq. sən öl istədim gedim özüm verim qaqaşa.
(baxma: möhtac elədi qəhpəyə oğraşa bizi)
hamısını göstər