əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
dünənin ən bəyənilənləri
-
yekəqarın kişi
-
seymur baycan
-
elif şafak
-
turbo saqqızı
-
uşaqlıqda allah zənn etdiyimiz şeylər
-
güldürən hadisələr
-
uşaqlıqda verilən mənasız suallar
-
futbol
dostlarının yazdıqları:
8. (bax: uşaqlıqda aliminium mis və butulka satmaq)
əslində acı deyil, pis və xoş xatirələrin qarışımıdır, ama o vaxtlar xoşluğu yox idi. acı olub.
25. neçə gündü fikirləşirəm, başımı qaşıyıram, dalımı qaşıyıram ki, bu başlığa bir(!) entry yazım yaza bilmirəm. sonra da başladım niyə yaza bilmədiyimi fikirləşməyə. insan bu qədərmi acınacaqlı uşaqlıq keçirdər? doğulannan başım bəlalı olub. düz 4 ay dayanmadam ağlamışam heçcürə sakitləşdirə bilməyiblər. dilim də yox deyim ki, başına döndüyüm ana filan yerim ağrıyır. yazıq anam iki gözü bir çeşmə çarəsiz qalıbmış. sonra xəbər salıblar qohum əqrabaya ki, hansı həkimə göstərək, hansısa götvərənin verdiyi məsləhətnən gedib davud adında oğraşı tapıblar. indi şərifzadə küçəsində böyük tibb mərkəzi var alçağın. adam anama deyib ki, 1 yaşına çatmaz ölər bu, barışın vəziyyətnən. anamın gecəsi gündüzünə qatışıb. neçə il beləcə hər an itirmək qorxusuynan yaşayıb. illər ötdü və şüuraltı kin sayəsində oxuyub o götvərənə təqribi kolleqa oldum və ötən illərin qəddar bir günündə ağzına sıçdım qəhbənin. belə qəhbələr pula-pul demirlər. daha nə qədər anaların gözü yaşlı qalıb kim bilir. belə savadsız əclaflar ucbatından nə qədər körpələr yanlış müalicə olunub kim bilir? qəhbə səhiyyə nazirliyi bilir. hamısına cərrahiyə əməliyyatı eləyib am tikəsən sonra aparıb misirdə amlarını dağıtdırasan götvərənlərin.
ps: xroniki ardıcıllıqnan bütün bədbəxtçiliklərimi yazardım amma yeri yoxdu qardaş. əlim ayağım əsir ətağa.
38. bir gənc qızın dilindən:
"5-6 yaşım olardı. məktəbə yeni başlamışdım. həmyaşıdım bir qardaşım var. bir gün səhər yuxudan duranda qardaşıma gördüyüm yuxumu danışdım. parta yoldaşımla toyumu görmüşdüm. 11 ildə yanımda kim oturubsa ona həmişə simpatiya duymuşam. indi baxıram necə eybəcər oğlanlar idi..(gülür). indi də yuxum aydın yadımdadır.ağ gəlinlikdə idim əlimdə də gül var idi. eynilə anamgilin şəkillərində gördüyüm kimi. təkcə fərq portretdə iki balaca uşaqların olmağı idi. yuxumu qardaşıma danışan kimi qaçıb atama xəbərlədi. bacım yuxusunda filankəsnən toyu olduğunu görür. atam otağımıza girib məni belindən kəmərini çıxararaq möhkəmcə döydü. şokda idim. anlamırdım. ağlaya bilmirdim. amma sonra anladım ki, çox ayıb bir iş tutmuşam. əxlaqsızlıqdır bu. bir oğlanla toyunu görmək, yuxuda. deməli mən nələr düşünübmüşəm ki, o da yuxuma giribmiş. mən, 6 yaşındakı qızcığaz. illərdir heç bir oğlanla münasibətdə ola bilmirəm. uşaqlıqda alınan travma belə yazırmış insanın gələcək həyatını. deməli belə tənha olacağammış 6 yaşımdan sonra. heçkəsə güvənməyən, hamıdan qaçan bir qızcığaz. atamın o gün ilk və son dəfə deyildi məni, bizi (anamı) döyməyi. bunlar bir çox səbəbdən təkrarlanacaqdı. və mənim bir çox xəyallarım baltalanacaqdı. uzaqlaşacaqdım arzulardan, diləklərdən. anam kimi..."
112. bilmirəm niyə, ilk evimizdən köçməyimiz heç yadımdan çıxmır. kasıb idik, mən də bunu başa düşmürdüm. evimiz dərnəgül körpüsünün yanındakı həyətli evlerden biri idi. atamla tez-tez körpünün yanindan keçirdik, zavodun deffektli "armatur"larini evimizin həyətin də çəkiclə düzəldib, zavoda satırdıq, evin boyuk oglu idim, atama kömək edirdim. kömək deyəndəki, 4-5 yaşında uşağın kömeyi ne olacaq ki, daşırdım. pul olmadiği üçün, atam evi satib, daha ucuz ev almag qerarina gelmisdi ki biraz eline pul gelsin, neyse bunu mene demisdi, mən de ozunu götverenliye qoymusdum, durmadan aglayirdim ki, kocmeyek bura yaxsidi. atam cox narahat idi, ne az ne cox 50 yasi var idi, menim de 5, atam gec aile heyati qurmusdu, ona gore meni incitmek istemirdi. kocduyumuz gun, anam gozumun qabagina gelir, bir kuncde oturmusdu, evde 1 stul saxlamisdilar, anam onu kunce qoyub oturmusdu, sakitce aglayirdi. bu menzere hele de gozumun qabagindan getmir, hele de o korpuden kecende ureyim agrayir. duz 14 ildi teze evde yasayiram, hele de oyresmemisem, travma olaraq qalir. atamla zavoda getmeyimiz, korpuye qalxmagimiz, menim ah rengde olan cekicim, bunlar hamsi yaddan cixacaq, amma anamin evin kuncunde sakit aglamagi hec vaxt.
115. deməli məktəbdə oxuyuram hardasa 8-9cu sinif ,yanı çoxda uşaq deyildim.bir dənə oğraş var idi .itin götünə oxşayırdı ,v obşem bu mənə eşqinamə zad oxumuşdu məndə əl ayaq vermişdim ama sırtıq maçalka əl çəkmirdi.deməli günlərin bir günü böyük tənəffüzdə bufetə düşmüşəm, koridordanda bufetə böyük hündür pilləkənlər aparır . nəysə bu oğraş köpəyin oğlu məni görər görməz cumdu mən tərəfə, məndə bunu görən aranı cırmaq istədim tez tələsik pilləkənləri çıxıram buda dalda gəlir axırıncı pilləkəndə nətər yıxılıb göt baş oldumsa düz bunun ayağın altına sərəldim xalça kimi .ilahiiii necə pis olmuşdum necə pərt olmuşdum ilahiii anlada bilmirəm .buda gəlib hələ qolumdan tutub qaldxızmağa çalışır mənimdə eqom yerlə yeksan olub özümü sındırmıram oturmuşam yerdə qalxmıram camaatda keçir başımın üstündən mənə baxır ki, bu bomj kimi oturan kimdi ...ürəyimdə bu gədənin nəsli köku var yoxu qalmadı ....sonra məktəbdən çıxıb redd olub getdi yaxşıki...
116. çox da acı deyil amma yenə də yazım.
təxminən 2-ci sinifdə oxuyurdum. balaca olduğuma görə məktəbə anam, ya da dayım aparıb-gətirərdi. bakıxanov qəsəbəsinin bütün küçələrindən keçdiyimə görə uşaqlıq xatirələrimin acısı da şirini də ora aiddi. nə isə. bir dəfə məktəbdən çıxdım, anamla evə doğru yola düşdük. bakıxanovda "viceroy" deyə böyük mağaza var idi. ondan biraz qabağa gedəndə zibillikdə bir insan gördüm. əvvəl bunun meyid olduğunu elə bildim. sən demə bu insan zibillikdə yatırmış. o gördüyüm mənzərə yadıma düşəndə məyus edir. o anda az da olsa həyatın nə cür olduğunu, güclünün zəifi əzdiyini anlamışdım.
117. bu xatirə həyatımın ən acı ən ağır xatirəsidir bəlkədə. anam xəstə idi, bu səbəbdəndə ağır hamiləlik keçirirdi . o zaman məndən əlavə bir kiçik bacım var idi. artıq vəziyyət o qədər ağırlaşdı ki, anamı bakım altına aldılar. uzun müddət xəstəxanada yatdı. və biz tək, nəzarətsiz qaldıq. atam səhərdən axşama çalışırdı. mən dərslərdən geri qalmağa başladım , çünki kiçik bacımı yalnız buraxa bilmirdim, artıq o qədər dərs buraxmışdım ki, məktəbə getməyə utanırdım . ha bu arada 3 cü sinifdə oxuyurdum. elə olurdu ki, atam bizi özü ilə işə aparırdı, ama bizi maşında axşama qədər ac susuz qoyub gedirdi, bizdə onun dönməsini və bizi nəhayət evə aparmasını gözlüyüb dururduq ama o, yalnız gecə gəlib çıxırdı. bacım anlamırdı, tez-tez ağlayıb şüvən çıxarırdı ki, anamız gəlsin darıxıram. mən isə qara qara fikirləşirdim gecələr birdən anam ölsə nə edəciyik , gizlində ağlayırdım . anamın ziyarətinə gedirdik ama orda içəri buraxmırdılar bu bir növ həbsxanaya bənzəyirdi, anamız ilə danışmaq üçün bir kabinəyə daxil olurduq, orda isə monitor var idi, o monitor vasitəsi ilə danışırdıq , anam çox solğun, əldən düşmüş görünürdü .
aonra atam başdadı bizi aparıb orda burda qoymağa, bir gün dostunun ailəsində, bir gün anamın tanışının, bibim oğlu və s. axırıncı dəfə bizi qoyub gedəndə çox pis olmuşdum, az qala arxasıyca qaçacaqdım ama etmədim.
anamın halı pis idi həkimlər heç bir qarantiya vermirdilər , öləcəyinə əmin idilər .ama necəsə bir möcüzəmi deyim, bəxtixudalıqmı hər nəysə onlardan biri baş verdi və anam əməliyyatdan sağ çıxdı .
bununla əziyyət bitmədi, anamın əsəbləri korlanmışdı ağrılardan.o qədər trimeperidin vurmuşdular ki, yazıq qadına (o vaxtlar bu dərmanın narkotik analgetik olduğunu əlbəttə bilmirdim) təsiri keçdikdən sonra anamı lomkalar tuturdu və əsəbindən səbəbsiz yerə bizi döyürdü .və əlbəttə ki, körpəyə baxacaq gücü olmadığından, o vəzifədə mənim üzərimə düşmüşdü.
həyatımın ən kabus dönəmləri idi. şükrlər olsun ki, bitdi.
129. bunu bu başlığa entry olaraq yazırdım keçən gün, uzandı biraz, saxladım bugün bitirdim. uzun olduğu üçün sözlüyə atmayım dedim (25 dəqiqəlik oxuma), keçid verim:
https://xancano.wordpress.com/2016/06/19/aci-usaqliq-xatirələri
Fon Musiqisi:
https://www.youtube.com/watch?v=HKFDYdaSyng
hamısını göstər
