+4 əjdaha
11. tarixdəki ən önəmli simvollardan biridir. bunun da ən böyük səbəbi isa peyğəmbərin çarmıxa çəkilərək ölümüdür.çarmıx ilk dəfə bərbər tayfalarının tapdığı, yunanlarla romalıların onlardan alıb istifadə etdikləri bir edam şəklidir. bu edam şəklində, günahkar xaç formasındakı iki ağac parçasında gərilir, qolları iki tərəfə açılmış şəkildə əl biləklərindən və ayaqlarından böyük dəmir mismarlarla çarmıxa mismarlanırdı.
xaç ən ağır cinayətkarlar üçün istifadə olunan edam növü olmuşdur. romalılar bunu daha çox cinayət işləmiş, üsyançılar, silahlı soyğunçuluqla məşğul olanlar; roma vətəndaşı olmayanlara, kölələrə və əcnəbilərə qarşı işlətmişdir.
çarmıxa çəkilənlər qan itkisindən deyil, əzalar bədənin ağırlığını daşıya bilmədiyindən, boyun və döş qəfəsi sıxılaraq nəfəs ala bilmədiyi üçün ölürdülər. günahkar nəfəs almaq üçün bədənini yuxarı qaldırmağa çalışdıqda isə, dözülməz ağrılara məruz qalırdı.
xaç bir günahkarı bu həyattan qoparma müddəti ən uzun olan edam yöntəmlərindən biri idi. bu baxımdan gilyotin və ya iplə asılmaq kimi edam cəzalarından olduqca fərqlənir. günahkar xaçın üstündə günlərlə qala bilər, yavaş-yavaş və işgəncə çəkərək ölürdü. dolayısilə çarmıxa çəkmək sadəcə bir edam cəzası deyildi, həm işgəncə, həm də edam cəzası idi. çarmıxa çəkilən şəxs gündüzün istisinə, gecənin soyuğuna, vəhşi heyvanların hücumuna dözmək məcburiyyətində idi.
məhkumun tez ölməsi istəndiyində isə, ayaqları qırılırdı, bu formada vücud dayaq ola biləcək bir dəstəkdən məhrum olur, məhkum nəfəssiz qalaraq ölürdü. çarmıxa çəkilən şəxsin günahını hər kəsə göstərmək üçün, başının üstündən günahının nə olduğu yazılıb asılırdı. ayrıca xaç şəhərin kənarında, hündür bir yerdə qurulur, çılpaq bir halda çarmıxa çəkilirdi. bu formada da məhkum bir baxıma alçaldılır, hamının gözü önündə rüsvay edilirdi.